Η πολυμορφία της σύγχρονης εγκληματικότητας - Πρώτο μέρος (του Γιάννη Γουργιώτη)

Γράφει ο Γιάννης Γουργιώτης....

Πριν καλά καλά να σύρω μερικές γραμμές στον υπολογιστή μου, με πρόθεση να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου, άκουσα και είδα σε πρωινή εκπομπή της t.v την αφελέσστερη δήλωση γνωστού διεθνώς πολιτικού παράγοντα, ότι: «οι πόλεμοι είναι πολύ επικίνδυνοι…»! Η συνταρακτική αυτή αποκάλυψη ανήκε στο Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Stoltenberg! Οι παρουσιαστές της εκπομπής αντιμετώπισαν με ειρωνικό χιούμορ αυτό που άκουσαν. Και με το δίκιο τους. Δεν είναι δυνατόν ένας εξέχων παράγοντας, μάλιστα δε ηγέτης της μεγάλης στρατιωτικής συμμαχίας της Δύσης, όπως είναι το ΝΑΤΟ, να εκτρέπεται σε μια ηλίθια διατύπωση, σ’ένα νηπιακό χαρακτηρισμό και συνάμα ορισμό του πολέμου, με αφορμή τον πόλεμο Ρωσίας –Ουκρανίας, σχολιάζοντας το γεγονός της λανθασμένης ρίψης πυραύλου, που έπληξε την Πολωνία στα σύνορά της, γεγονός που μάλλον ήταν ένα τυχαίο χτύπημα.

Το γεγονός αυτό μού έδωσε το ερέθισμα για πολλές σκέψεις και πολλούς προβληματισμούς, που διαχέονται παντού και αναμφίβολα στο πνεύμα πολλών φιλήσυχων ανθρώπων. Ο πόλεμος αυτός έφερε πολλές ανατροπές στις ανθρώπινες κοινωνίες. Ήταν και συνεχίζει να είναι ένας κατά βάσιν αναίτιος πόλεμος. Μια μεγάλη σύγχρονη δύναμη, η Ρωσία, πήρε την απόφαση να συνεχίσει, βήμα -βήμα την καθυπόταξη της μικρότερης από αυτήν δημοκρατίας, της γειτονικής Ουκρανίας. Η επιτυχημένη κατάληψη της Κριμαίας, άνοιξε την όρεξη στον Πούτιν και στον κύκλο του να προσαρτήσουν και την «αδελφή» Ουκρανία. Εδώ μιμήθηκαν τον Αδόλφο Χίτλερ, που προσάρτησε αμαχητί την ομόγλωσση γειτονική Αυστρία.

Αυτός εδώ είναι ένας πόλεμος περιορισμένος μεν μεταξύ δύο γειτονικών λαών, ομόγλωσσων και ομόθρησκων, που παίρνει το χαρακτήρα του εμφυλίου, από την άλλη όμως αποτελεί μια βραδυφλεγή υπερ-βόμβα, της οποίας την έκρηξη επισείουν, ως έσχατο αμυντικό πολεμικό μέσον , αυτοί που τη διαθέτουν, δηλαδή οι Ρώσοι στην προκειμένη περίπτωση, που «ήρξαντο χειρών αδίκων».

Μπροστά στο διαγραφόμενο κίνδυνο μιας γενικής σύρραξης, ενός τρίτου παγκοσμίου πυρηνικού πολέμου, τα πράγματα αποκτούν μια διαφορετική σημασία, μπαίνουν σε μια άλλη διάσταση. Η τέχνη, πιο συγκεκριμένα ο Κινηματογράφος, πριν από κάποιες δεκαετίες ήδη, σε μια εικονική πραγματικότητα που παρουσίασε, έδειξε τα επακόλουθα μιας τέτοιας κατάστασης, με τη μορφή του Αρμαγεδδώνα, δηλαδή μια ισοπέδωση των πάντων, με κεντρικό θύμα φυσικά τον άνθρωπο.

Μπορεί κανείς να βρει στο διαδίκτυο ποικιλία αναλύσεων ή να ακούσει για τα θέματα αυτά τις απόψεις ειδικών και να σχηματίσει μια προσωπική άποψη για τη σύγχρονη πραγματικότητα. Η καλή ενημέρωση για τα θέματα της επικαιρότητας, εκτός από μια πνευματική ικανοποίηση που προσφέρει, έχει και το μειονέκτημα της απαισιόδοξης αντανάκλασης στη βίωση της ατομικής ζωής κάθε ανήσυχου ερευνητή των κοινωνικών προβλημάτων. Να τονίσω εδώ ότι η ζωή μας δεν κυλά ευθύγραμμα και αμέριμνα, απαλλαγμένη από δυσοίωνες καταστάσεις, με τις οποίες κάποιοι άπληστοι φροντίζουν να καταστρέφουν την ζωή των λαών, κυρίως όμως των απλών ανθρώπων για τους οποίος η ειρηνική ζωή είναι ο γνήσιος πλούτος του βίου τους.

Επανέρχομαι στον πέραν κάθε λογικής εξήγησης διεξαγόμενο πόλεμο Ρωσίας –Ουκρανίας, αφήνοντας κατά μέρος τις λογικές ή παράλογες αιτίες και ερμηνείες διεξαγωγής του. Ο ανταγωνισμός στην κούρσα των εξοπλισμών και ο φρενήρης ρυθμός παραγωγής καταστροφικών μέσων, ώστε να κερδηθεί το παιγνίδι της υπεροχής στον πλανήτη, παράγει τις αιτίες τρόμου, στερήσεων, αγωνίας και ψυχικής εξουθένωσης. Παρατηρούνται, ως συνέπεια της αδόκητης βαρβαρότητας που γεννά ο πόλεμος: ηθικός ξεπεσμός, κατάθλιψη και εκφυλιστικά φαινόμενα σε μεγάλες ομάδες, που επωφελούνται από την αναταραχή και τη στέρηση των πολλών και αναγκαίων αγαθών στην πλειονότητα των λαών, στέρηση που προκύπτει από την απάνθρωπη στάση των ευνοημένων από τις φυσικές πηγές μεγάλων εθνών. Αυτές οι πηγές πλούτου, γης και θάλασσας(πετρέλαιο και φυσικό αέριο) είναι εργαλείο δύναμης των κατόχων, που την εφαρμόζουν αδίστακτα για να εκβιάσουν καταστάσεις ή να κάμψουν τις αντιστάσεις των αντιπάλων. Εφαρμόζουν αυτά τα μέσα ως μοχλό πίεσης και τελικά κάμψης της αντίστασής τους. Κλείνοντας οι Ρώσοι(Πούτιν) τις στρόφιγγες των αγωγών που τροφοδοτούν με πετρέλαιο ή φυσικό αέριο τις ευρωπαϊκές χώρες που δεν παράγουν τα αγαθά αυτά, τους αναγκάζουν να παύσουν να ενισχύουν τους αντιπάλους τους(Ουκρανούς) παντοιοτρόπως. Ευρωπαϊκές χώρες με υλικό πλούτο, όπως κυρίως Γερμανία, Γαλλία και Αγγλία, ανακρούουν πρύμνα στις σπατάλες και στην άνεση. Νομοθετούν περιορισμούς στα καύσιμα, στην ενέργεια και σε ο,τιδήποτε συντελεί στον περιορισμό της σπατάλης. Οι περιορισμοί αυτοί δημιουργούν ελλείψεις σε στοιχειώδη αγαθά, όπως είναι ο φωτισμός και κυρίως η θέρμανση. Ο χειμώνας με τα κρύα και τις παγωνιές δεν αντιμετωπίζεται χωρίς θέρμανση, πολύ περισσότερο όταν απουσιάζει η στέγαση. Σε αυτό υπολογίζει η Ρωσία, γιαυτό και ισοπεδώνει την Ουκρανία, ελπίζοντας στην υποταγή της. Το κρύο είναι ο μόνιμος εταίρος της.

Ο νέος Τσάρος, όχι όμως πασών των Ρωσιών τώρα, παρόλα αυτά είναι πολύ ισχυρός, γιατί του δίνουν δύναμη οι φυσικές πηγές. Ο ίδιος έχει κολοσσιαία περιουσία: αμέτρητα ακίνητα, εκατοντάδες οχήματα και όλες τις ανέσεις. Σε όλα αυτά ακουμπά το θνητό σαρκίο του. Το ερώτημα που τίθεται μετά από όλα αυτά: Είναι ο Πούτιν χριστιανός ορθόδοξος; Τα κριτήρια του καλού χριστιανού απουσιάζουν από τον ίδιο, γιατί δε διαπνέεται από το ανθρωπιστικό ιδεώδες, που σέβεται την ανθρώπινη υπόσταση, που ανακουφίζει τη δυστυχία των μη εχόντων και άλλα πολλά. Αυτά, και κυρίως η Αγάπη, είναι η ουσία του χριστιανισμού. Είναι συμβατή με το χριστιανικό πνεύμα , με τη διδασκαλία του Θεανθρώπου Χριστού, η στάση του Ρώσου προέδρου ; Η απάντηση στο ερώτημα είναι απλή και αυτονόητη. Χιλιάδες ανθρώπινες υπάρξεις της Ουκρανίας χάθηκαν και χάνονται καθημερινά από τα πυραυλικά συστήματα του ρωσικού κράτους. Η καταστροφή που προκαλούν, τόσο σε ανθρώπινο στοιχείο, όσο και στις υλικές υποδομές, ερημώνοντας ολόκληρες περιοχές, χωρίς κανένα οικτιρμό σε πολιτιστικά δεδομένα ενός δημοκρατικού έθνους, ξεπερνούν τα όσα οι παλαιότεροι ζήσαμε ή μάθαμε για τα όργια του φασισμού στην Ευρώπη. Για όλα αυτά ο Πούτιν φέρει την ευθύνη, ηθική και ανθρώπινη, ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Η εγκληματικότητα εδώ ουσιαστκοποιείται από κάθε άποψη.

(Η συνέχεια σε επόμενο άρθρο)

Γιάννης Γουργιώτης