ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ (του Γιάννη Γουργιώτη)

Το Καρναβάλι

Τρέξτε, προφτάστε γρήγορα, όλοι στο καρναβάλι
-κάποιου φωνή ντελάλη-
διώξτε τα μαύρα σύννεφα απ’ τη ζωή σας πάλι.
Αφήστε τη ζωντάνια σας, το κέφι και το γλέντι
ν’ανάψει, κι όλοι σας αφέντη να τον δείτε
απόψε τον Καρνάβαλο, να τον υποδεχτείτε.
Στους αποκριάτικους χορούς και ποιοι δεν ξεφαντώνουν;
Μα δίχως άλλο πιο πολύ οι σύζυγοι, κυράδες, δεσποινίδες,
κι όλο το φύλο το ασθενές, άγρια ξεφαντώνουν,
κι ενώ τους δόλιους άρρενες τα μαύρα φίδια ζώνουν.
-Κώστα, Γιαννάκη, Νίκο μου, αγόρι μου γλυκό,
κι αρχίζει από μέρες πριν το γνώριμο τροπάριο:
« Μάντεψε τι κατέβηκε στο κούφιο μου μυαλό:
σκέφτηκα θάτ’αν όμορφο αποκριάς το βράδυ
ένα «μαξάκι», να καλέ, ένα φτηνό μαξάκι
και για τη διακόσμηση στον ώμο και σαλάκι.
-τίποτε άλλο, μόνον αυτά∙ αχ! κι ακόμη κάτι άλλο :
« ένα γοβάκι επίσημο μαζί με το τσαντάκι !
Δε σταματάει μόνο εκεί η έμπνευση η μεγάλη,
γιατί θα ξέρετε ασφαλώς πως θηλυκό κεφάλι
αν να το αλλάξεις προσπαθείς, ποτέ του δεν αδειάζει
Ή πάλι ακούγονται να λένε στο συμβίο:
-Αντρούλη μου να σε χαρώ, κι έχω μεγάλο μπρίο*
Είναι ευκαιρία «κατ’ αυτάς» να ξεχαστώ λιγάκι,
ν’αλλάξω λίγο προσπαθώ, να γίνω κοριτσάκι
και μες της φαντασίας μου τον έξαλλο ρυθμό
λιγάκι να μεταφερθώ μες τον παλιό καιρό.
Σαν τις κυρίες νόμπιλε**μιας κάποιας εποχής:
Ως κόμισες, ντάμες, δούκισσες ή και βαρώνες
ως Πομπαντούρ ή Παραμπέρ ή και Ιουλιέτες,
νιώθουν πολύ περήφανες και πιο πολύ κοκέτες

2

Να οι ιππότες μας πιο ‘κει, φανταχτερά ντυμένοι,
Βαρώνοι, Κόμητες, Δούκες ή άρχοντες Ρωμαίοι
με ύφος φανφαρόνικο* κι ευγένεια περίσσια
φιλούν τα κρινοδάχτυλα, τα γλείφουνε σκυλίσια.
Σε κάποιαν άκρη στέκεται μορφή πολύ γνωστή:
Κάποιος παλιάτσος άρρυθμα, με χάχανα ψελλίζει
λόγια χωρίς ειρμό, μ’ένα χαμόγελο φαιδρό
και χαρωπή την όψη, μα κρύβοντας βαθιά πολύ
τον πόνο και τη θλίψη.
Σαν τον παλιάτσο το φτωχό, τον εύθυμο αρλεκίνο
δείχνουμε όλοι μας εμείς το πρόσωπο εκείνο
που κουβαλούμε μέσα μας ολόκληρο το χρόνο
και κάθε τέτοιαν εποχή με πρόφαση, ποιαν άλλη
τη μοναξιά που νιώθουμε μέσα στο καρναβάλι
αφήνουμε τον άλλο μας τον εαυτό να βγει
κι όλα τ’απωθημένα του στη φόρα να τα βγάλει.
Μες της ζωής το θέατρο είμαστε όλοι αρτίστες
και μέσα απ’ την αμφίεση και κάτω από τη μάσκα
που όλοι λίγο ή πολύ φοράμε σαν μια κάσκα,
έχουμε κλείσει για καλά και κάποιον σατανά,
κι αυτός αφέντης από ‘κει μας κυβερνά και θέλει
ποτέ να μη μονοιάζουμε, έχτρα να βασιλεύει.
Στον αποκριάτικο χορό θα βρείτε κάποιο κέφι.
Μέσα στα στροβιλίσματα των ξέφρενων ρυθμών
η σκέψη όλων και η καρδιά θα σκύψουν πιο πολύ
θα νιώσουν φτερουγίσματα και ίσως κάποια ρίγη
γιατί οι θλίψεις της ζωής για λίγο θα’χουν φύγει

3

Μα κάποιο μάτι, ίσως άγρυπνο, να παρακολουθεί
τα βήματα, τη στάση σου, την όψη, τη φωνή:
πώς θα κοιτάξεις, τι θα πεις στη ντάμα σου, που αυτή
στα χέρια σου θα βρίσκεται εκείνη τη στιγμή.
Ώσπου να έρθει η στιγμή, με άγρια, ίσως, όψη
και φουντωμένη τη ματιά απ΄ άγρια οργή
αυτά τα λόγια τα «γλυκά» θε να σου ψιθυρίσει:
«Πάμε στο σπίτι και θα δεις, δε θα σε βρει η αυγή»!
Μα και ο κύριος εκεί στο τραπεζάκι κάπου
βλέπει τη γυναικούλα του μες την αγκάλη κάποιου
να χαίρεται τη μουσική, να κάνει φλερτ και τέτοια,
και τρίζοντας τα δόντια του, σφίγγοντας την πυγμή
βρυχιέται σαν το λέοντα, μα όμως τι να πει;
« τ’άχει ο χορός τούτα τα πονηρά τερτίπια…»
Μήπως κι αυτός δεν έκανε τα ίδια και τα ίδια;
Τρέλλα που λέτε, φίλοι μου την τέτοια εποχή.
Χοροί, τρελλό ξεφάντωμα, να δούμε πού θα βγει;
Ο κόσμος άλλαξε πολύ και τόρριξε στο γλέντι
Κι έφτασε να μη γνωρίζει πια ο σκύλος τον αφέντη!

Γιάννης Οιτιώτης
ΑΘΉΝΑ 1963
-------------------
Σημείωση. Το ψευδώνυμο Οιτιώτης το χρησιμοποιούσα εναλλακτικά
μέχρι το 1990, κυρίως σε άρθρα μου στον « Εθνικό Αγώνα»
του .αείμνηστου Ευσταθίου Σκούρα, που πρεσβύτερός μου
τότε, με τιμούσε με τη φιλία του και την εμπιστοσύνη του.
Τον παρόντα 15σύλλαβο συνέθεσα το 1963 στην Αθήνα,
Όπου εργαζόμουν ως αδιόριστος δάσκαλος. Ήταν μια άλλη εποχή!
Επεξηγήσεις:
*μπρίο: ζωηρότητα, ενθουσιασμός, κέφι
** Νόμπιλε: λατ. επίθετο nobilis: γνωστός , ονομαστός,
ευγενής, επιφανής
*** φανφαρόνος: επιδειξίας, καυχησιάρης, αλαζόνας, φαφλατάς

Γιάννης Γουργιώτης