Η 8η Μαρτίου δεν είναι γιορτή. Είναι αγώνας

Της Δρ. Βασιλικής Λάζου, υποψήφιας βουλευτού ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, διδάσκουσας Τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ.

Έχουν περάσει 165 χρόνια από τις 8 Μαρτίου 1857 που εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία και τα ραφεία της Νέας Υόρκης διεκδικούσαν «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών». Το 1977 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάλεσε τα κράτη-μέλη της να ανακηρύξουν την 8η Μαρτίου ως Ημέρα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη.

Σήμερα στα περισσότερα μέρη του κόσμου οι γυναίκες έχουν ίσα νομικά δικαιώματα. Στην πράξη όμως διατηρούνται σημαντικές ανισότητες και άδικες διακρίσεις σε βάρος τους. Οι γυναίκες παραμένουν ο αδύναμος κρίκος, οι φτωχότερες και οι πιο υπερεκμεταλλευόμενες, σε μια αέναη αλυσίδα αδικίας και εκμετάλλευσης. Λιγότεροι οικονομικοί πόροι βρίσκονται στον έλεγχο τους. Περισσότερες ζουν κάτω από το όρο της φτώχειας ενώ ελάχιστες ανήκουν στους υπερ-πλούσιους του πλανήτη. Οι γυναίκες κερδίζουν λιγότερα και εξακολουθούν να προσφέρουν μη αμειβόμενη εργασία ασχολούμενες με τα οικιακά ή τη φροντίδα των παιδιών. Λίγες είναι οι γυναίκες πολιτικοί ηγέτες και λιγότερες εκπροσωπούνται σε νομοθετικά σώματα διεθνώς.

Οι γυναίκες αποτελούν θύματα σωματεμπορίας και trafficking αλλά και αντικείμενο εκμετάλλευσης της βιομηχανίας του σεξ και της εμπορικής πορνογραφίας. Υπόκεινται σε πολλές μορφές έμφυλης βίας, όπως βιασμός, σεξουαλική επίθεση και παρενόχληση. Είναι δε τα κατεξοχήν θύματα της ενδοοικογενειακής βίας. Υπολογίζεται ότι κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο δολοφονούνται 137 γυναίκες, κατά μέσο όρο, από πρώην ή νυν συζύγους ή συντρόφους ή από κάποιο μέλος της οικογένειας τους. Κάθε μέρα μια αφόρητη δυσωδία από τις καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση και βιασμούς έρχεται στο φως. Η πατριαρχική κουλτούρα και επικίνδυνα αναχρονιστικά σεξιστικά στερεότυπα ως προς το ρόλο της γυναίκας συνεχίζουν να προβάλλονται από τα ΜΜΕ.

Σε πολλές χώρες οι γυναίκες στερούνται θεμελιωδών δικαιωμάτων. Υφίστανται άδικες διακρίσεις που συχνά αποδίδονται σε ζητήματα «κουλτούρας» ή θρησκευτικής πίστης. Σε ορισμένα μέρη είναι αποδεκτός ο καταναγκαστικός γάμος, η κλειτοριδεκτομή ή η βρεφοκτονία, αν το νεογέννητο είναι κορίτσι, ενώ τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών εξακολουθούν να απειλούνται. Θρησκευτικός φονταμενταλισμός, αυταρχικός λαϊκισμός, υπερεθνικισμός και νεοφασισμός θέτουν υπό αμφισβήτηση πολλές κατακτήσεις του γυναικείου φύλου στο παρελθόν.

Τη χρονιά που πέρασε οι γυναίκες στο Ιράν εξεγέρθηκαν κατά του θεοκρατικού καθεστώτος με το σύνθημα «Γυναίκα – Ζωή – Ελευθερία». Στις ΗΠΑ διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην αδιανόητη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου που ανέστειλε τη συνταγματική προστασία των αμβλώσεων. Στην Ελλάδα κυριάρχησε η οργή για τους παιδοβιασμούς και τη σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών και γυναικών, την ενδοοικογενειακή βία και τις γυναικοκτονίες. Ο δρόμος για την πλήρη και ουσιαστική ισότητα των γυναικών είναι ακόμη μακρύς και δύσκολος. Η 8η Μαρτίου δεν είναι γιορτή. Είναι αγώνας. Οραματιζόμαστε και Διεκδικούμε:

• Ίση συμμετοχή γυναικών και ανδρών στα κέντρα λήψης αποφάσεων, 50/50 ΠΑΝΤΟΥ
• Εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και κοριτσιών, θέσπιση του όρου Γυναικοκτονία και μέτρων ολιστικής αντιμετώπισης της έμφυλης βίας.
• Δημόσιες πολιτικές και ισχυρό κράτος πρόνοιας για όλες τις γυναίκες χωρίς διακρίσεις.
• Εργασία με ίση αμοιβή, ασφάλιση και ίσα εργασιακά δικαιώματα.
• Δωρεάν ιατροφαρμακευτική φροντίδα και περίθαλψη.
• Προστασία της σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας.
• Ένταξη της σεξουαλικής αγωγής στη μαθησιακή ύλη όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων.
• Δικαίωμα στην αντισύλληψη, την άμβλωση και τη γέννα.
• Εξάλειψη του σεξισμού και των διακρίσεων με βάση το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου.
• Συμμετοχή των γυναικών στο σχεδιασμό, στην ανάπτυξη και στις εφαρμογές των προγραμμάτων της τεχνητής νοημοσύνης.
• Ενσωμάτωση του φύλου στις περιβαλλοντικές και κλιματικές αλλαγές.

Για την έξοδο των γυναικών από την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Για την κατάργηση των ανισοτήτων και των καταναγκασμών. Για τη διασφάλιση και την ενίσχυση των δημόσιων δομών για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών. Για την προώθηση θεσμικών και νομικών αλλαγών αλλά και βαθιών τομών στο εκπαιδευτικό σύστημα.