Υπάρχει τελικά συναίσθηση της ευθύνης;

Του δικηγόρου Νίκου Πάπουτσα, υποψηφίου βουλευτή Φθιώτιδας με τον ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ.

Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη που στέρησε τη ζωή τόσων πολλών και κυρίως νέων ανθρώπων ανέδειξε το σημαντικότερο ίσως πολιτικό πρόβλημα που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Την επικοινωνιακή διαχείριση της πολιτικής, η οποία όμως περίτρανα αποδείχτηκε πως στερείται ουσίας και περιεχομένου. Η ανεπάρκεια των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, τα οποία διατυμπανίζουν εδώ και χρόνια την αριστεία και τις τεχνοκρατικές τους ικανότητες για τη διαχείριση του ‘επιτελικού’ κράτους, είναι περίτρανη. Τέσσερα γεμάτα χρόνια χρειάστηκε να περάσουν για να διαπιστώσει η ελληνική κοινωνία τον στρουθοκαμηλισμό του κυβερνώντος κόμματος και τη μικρόνοια του πρωθυπουργού και των υπουργών του, οι οποίοι μέρες πριν το δυστύχημα διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων μέσα στη Βουλή των Ελλήνων!

Οι νέοι άνθρωποι όμως, βγαίνοντας στο δρόμο μαζικά, στέλνουν το μήνυμα ότι δεν πείθονται πια από την παιδαριώδη ρητορική του νεοφιλελευθερισμού της Ν.Δ. που αναπαράγεται αφειδώς στα μέσα ενημέρωσης. Έχουν διαμορφωμένη τη δική τους, αντικειμενική άποψη και ζητούν μετ’ επιτάσεως την αλλαγή στο πολιτικό τοπίο. Ζητούν τα αυτονόητα, την αλήθεια, την αντικειμενικότητα και την πραγματική αξιοκρατία. Ζητούν να πάψουν οι παρεμβάσεις και οι εξυπηρετήσεις. Ζητούν από τους πολιτικούς να κόψουν το γόρδιο δεσμό που τους συνδέει με τα συμφέροντα που εδώ και χρόνια λυμαίνεται τον τόπο. Δε θέλουν πια πολιτική ατολμία ούτε λόγια κενά και χωρίς ουσία. Θέλουν ό,τι επιζητά ο κάθε σκληρά αγωνιζόμενος πολίτης. Απλά, ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές. Και είμαι δίπλα τους όχι απλώς επειδή συμμερίζομαι το συναίσθημά τους, αλλά επειδή η πάγια πολιτική μου άποψη πρεσβεύει ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, βολεμένοι μέσα στις μαύρες τους αναπαυτικές κυβερνητικές καρέκλες, αδιαφόρησαν εγκληματικά για τις κραυγές αγωνίας των υπαλλήλων που με κάθε μέσο τους φώναζαν ότι θα γίνει σοβαρό δυστύχημα και σκόρπισαν την οδύνη στη χώρα την ίδια στιγμή που το γιγαντιαίο πολιτικό τους θράσος επεμβαίνει στη δικαιοσύνη. Αφενός βγάζοντας το συμπέρασμα και το πόρισμα, δια στόματος πρωθυπουργού την επόμενη κιόλας μέρα του δυστυχήματος, ότι πρόκειται περί ανθρώπινου λάθους κι αφετέρου συστήνοντας επιτροπές για να υποβαθμίσει τη διερευνητική δυνατότητα των εισαγγελικών και ανακριτικών αρχών. Και η αισχύνη τους δεν σταμάτησε εκεί, παρά με πρωθυπουργική επιστολή θέλησε να υποδείξει στον ανώτατο εισαγγελέα της χώρας πώς θα κάνει τη δουλειά του! Η προσπάθεια δε, να επιρρίψει και να διαμοιράσει τις πολιτικές ευθύνες παντού, σαν να ρίχνει τη λάσπη στον ανεμιστήρα, δεν σταμάτησε ούτε στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο, στερώντας τη σοβαρότητα ακόμα κι από αυτό το κορυφαίο θεσμικό όργανο της χώρας μας.

Ο ευτελισμός και η απαξίωση του ανθρώπινου πόνου μπροστά στην ανθρώπινη απώλεια αποτελεί όνειδος και πραγματικό πολιτικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Καθόλου συμπωματικά τα παπαγαλάκια του δημόσιου λόγου δεν δίστασαν να κάνουν λόγο για τρόπους επικοινωνιακής διαχείρισης του δυστυχήματος αλλά και περιορισμό της πολιτικής ‘ζημιάς’ πριν ακόμα κρυώσουν τα μέταλλα από τη φωτιά που ξέσπασε στο τρένο μετά τη σύγκρουση. Δεν ανάγονται όμως όλα σε πολιτικά ωφελήματα. Η ανθρώπινη ζωή υποβαθμίστηκε στο τελευταίο σκαλί των προτεραιοτήτων της Νέας Δημοκρατίας! Και μαζί με την ανθρώπινη ζωή, στο τελευταίο σκαλί κατατάσσουν την αγωνία της μάνας να αναθρέψει το παιδί της, τον πόνο του πατέρα που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των παιδιών του, το όνειρο του νέου ανθρώπου να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει στο αύριο δημιουργώντας έναν καλύτερο κόσμο. Έχω κατά το παρελθόν ξαναπεί πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι και θα το τονίσω και πάλι όχι μόνο γιατί αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά την πολιτική ιδεολογία που πρεσβεύουμε αλλά κυρίως γιατί αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά την ίδια την ανθρώπινη ζωή, τον πόνο και το μόχθο του Έλληνα πολίτη. Και θα εξακολουθήσουμε, τουλάχιστον εγώ προσωπικά, να μη θέλω να είμαι ή να γίνω ίδιος με αυτούς. Γιατί τα άσπρα φέρετρα πληγώνουν βαθιά την ψυχή μου.