«Η μάνα δεν έχει παρηγοριά!» (της Ιωάννας Μπερτσιμά)

Λίγες ημέρες μετά το τραγικό δυστύχημα στο σιδηρόδρομο και δεν έχει καταλαγιάσει ούτε στο ελάχιστο η θλίψη και ο πόνος όλων μας. Πολλά τα ερωτήματα, πολλές οι σκέψεις, διαφορετικές ίσως για τον καθένα, που γεννούν ακόμα περισσότερα συναισθήματα.

Η HELLENICTRAIN, η μεγαλύτερη Ελληνική Σιδηροδρομική Επιχείρηση για τη μετακίνηση/μεταφορά επιβατών και φορτίου σε εθνικό επίπεδο, διακηρύσσει ότι, η ασφάλεια της σιδηροδρομικής λειτουργίας, η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, η προστασία του περιβάλλοντος, η προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων της, αποτελούν δεσμευτικά και θεμελιώδη στοιχεία σε όλες τις δραστηριότητές της.

Η «Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων» (ΡΑΣ), που συστάθηκε ως Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή, είναι η Εθνική Αρχή Ασφάλειας για τις σιδηροδρομικές μεταφορές. Το όραμάτης συνοψίζεται ως εξής: «…να συμβάλει σε μια συνεχώς εξελισσόμενη σιδηροδρομική αγορά στην Ελλάδα, που θα έχει μία σταθερά αυξανόμενη συμμετοχή στο συνολικό μεταφορικό έργο της χώρας, σε όφελος του πολίτη και του περιβάλλοντος». Διαβάζουμε στην ετήσια έκθεση πεπραγμένων της Αρχής, για το έτος 2021: «…Η 4η δέσμη μέτρων για τους ευρωπαϊκούς σιδηροδρόμους, γνωστή και ως 4ο Σιδηροδρομικό Πακέτο, και ιδίως η Οδηγία για την Ασφάλεια των Σιδηροδρόμων [Οδηγία (ΕΕ) 2016/798], επιβάλλει στα κράτη μέλη να προωθούν μία νοοτροπία (κουλτούρα) αμοιβαίας εμπιστοσύνης, καλής πίστης και μάθησης. Μέσω των εφαρμοζόμενων Συστημάτων Διαχείρισης Ασφάλειας, οι σιδηροδρομικές επιχειρήσεις και οι διαχειριστές υποδομής καλούνται να προωθούν την προαναφερθείσα νοοτροπία, όπου το προσωπικό παροτρύνεται να συμβάλλει στην ανάπτυξη της ασφάλειας».

Αυτές οι εξαγγελίες και τα οράματα αποδεικνύονται, εκ του αποτελέσματος, κούφια λόγια, που εξαϋλώθηκαν, όπως οι ψυχές κάποιων άτυχων επιβατών του μοιραίου τρένου. Μετράμε δεκάδες νεκρούς και τραυματίες, στο σώμα και στην ψυχή. Μανάδες, πατεράδες, αδέρφια, γιαγιάδες, παππούδες, σύζυγοι, σύντροφοι, φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, γείτονες, γνωστοί, και αμέτρητοι άγνωστοι, απλοί πολίτες, θρηνούν και πενθούν.

Όσοι έχουν ευλογηθεί να νιώσουν τη μητρότητα ή την πατρότητα, αντιλαμβάνονται το μέγεθος της αγάπης που κρύβεται στη σχέση γονιών-παιδιών. Τι θα μπορούσε να πει κάποιος στους γονείς που προσπαθούν να ανασύρουν από τη μνήμη τους τις τελευταίες κουβέντες, τις τελευταίες αγκαλιές, τα τελευταία φιλιά, για να νιώσουν νοερά τα παιδιά τους. Τι να πει κάποιος στον πατέρα-πατήρ Χριστόδουλο, που κήδεψε το ίδιο του το παιδί. Ποια μοιρολόγια να ακουστούν και ποια λόγια παρηγοριάς για τις μανάδες που έχασαν τα σπλάχνα τους. Τι απέγιναν οι ελπίδες και τα όνειρα όλων αυτών, που χάθηκαν με τραγικό τρόπο, πριν προλάβουν να ζήσουν;

--------------

--------------

--------------

«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. Πάντα εκεί-» [4]

Ως ελάχιστο φόρο τιμής στους ανθρώπους που χάθηκαν αλλά και στους ανθρώπους που θα παλεύουν με τους δαίμονές τους, τα όργανα και οι θεσμοί της πολιτείας, ας πράξουν το καθήκον τους.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[1] Κώστας Βάρναλης, «Η μάνα του Χριστού» (απόσπασμα)

[2] Γιάννης Ρίτσος, «Επιτάφιος» (απόσπασμα)

[3] Μάνος Χατζηδάκης, «Ο ταχυδρόμος πέθανε» (απόσπασμα)

[4] Γιάννης Ρίτσος, «Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους» (απόσπασμα)