Το έπος των εκλογών του 2023

Γράφει ο Γιάννης Γουργιώτης...

Οι εκλογές είναι το μεγάλο γεγονός κάθε τετραετίας στη Χώρα μας. Έχουν να κάνουν με την πολιτική εξουσία και τη διαχείρισή της, η ποιότητα της οποίας αντανακλάται στο λαό και τη μοίρα του.

Το πολιτισμικό επίπεδο κάθε χώρας, επομένως και της Ελάδας, προσδιορίζει και την ποιότητα της εκλογικής διαδικασίας, για να περιοριστώ τώρα μόνο σ’αυτή. Είναι δηλαδή οι εκλογές, όπως γίνονται στη χώρα μας, ο καθρέφτης της πολιτικής κουλτούρας μας.

Ο καταστατικός Χάρτης της Ελλάδος, το Σύνταγμα δηλαδή, καθορίζει όλα όσα αναφέρονται στην εκλογική διαδικασία: προϋποθέσεις συμμετοχής ατόμων και πολιτικών συνασπισμών στην πολιτική αντιπαράθεση, η ποία καθορίζεται από βασικούς κανόνες για νόμιμη εκλογική διαδικασία. Το σημείο που χαρακτηρίζει την ποιότητα των εκλογών είναι η προεκλογική περίοδος που ξεκινά από την προκήρυξη των εκλογών έως το κλείσιμο της κάλπης.

Είναι όμως πιθανόν ο εκλογικός αγώνας να αρχίζει πολύ πιο ενωρίς από την προκήρυξη. Εκεί εκδηλώνονται οι προθέσεις, οι προτιμήσεις, οι συμπάθειες ή οι πολιτικές αντιπάθειες. Οι συναισθηματικές αυτές εκδηλώσεις είναι πολύ έντονες και συχνά εκτραχύνονται, όταν στη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας έχουν συμβεί καταστάσεις και γεγονότα που πληγώνουν τη λαϊκή ευαισθησία. Ισως, όμως, να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που ενδέχεται να διεγείρουν συνήθως βίαια συναισθήματα που ανάγονται σε αστάθμητους παράγοντες.

Η Νέα Δημοκρατία, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Χώρα από τον Ιούλιο του 2019 μέχρι σήμερα Μάιος του 2023) υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως Πρωθυπουργό, διαδέχθηκε την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ,, με Πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα (2015-2019). Ν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΣΥΡΙΖΑ είναι οι τωρινοί πολιτικοί συνασπισμοί, οι μεγαλύτεροι του δημοκρατικού τόξου, που είναι οι διεκδικητές της εξουσίας.

Το ενδιαφέρον σημείο εδώ είναι να δούμε πώς πορεύονται οι δύο κύριοι πολιτικοί αντίπαλοι, προτού να ανοίξει η κάλπη στις 21 του Μάη, δηλαδή ύστερα από δύο περίπου εβδομάδες, υπό την άγρυπνο παρακολούθηση των μικρότερων Κομμάτων.

Είναι φυσικό στο ρόλο του επιτιθέμενου να βρίσκεται η Αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, με πολιτικό leader τον Αλέξη Τσίπρα, έναντι της Ν Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι δύο μονομάχοι έχουν αποδυθεί σ’ένα λυσσαλέο duel επιστρατεύοντας όλες τις εφεδρείες τους με τα επιχειρήματά τους Ο Α. Τσίπρας με την ορμή που του δίνει η δίψα για μια δεύτερη φορά κατάκτηση της εξουσίας, είναι πολύ πιο εφευρετικός, χρησιμοποιώντας βεβαιωμένα μεν πολιτικά γεγονότα, επενδύοντάς τα όμως με φαντασιώσεις και με ψευδή συμπληρώματα, τα fake news. Aκόμη, ο λόγος του, όπως και των συντρόφων του ο λόγος, είναι πενιχρός, επαναληπτικός συνήθως κυνικός και πολύ έντονος για να δημιουργεί τεχνητή ένταση στις περιπτώσεις συζήτησης με αντιπάλους. Δε λείπουν βέβαια και οι θεατρινισμοί αποδιδόμενοι με θεατρικές παντομίμες.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στηρίζεται στα πεπραγμένα της πολιτικής που εφάρμοσε έως εδώ, αναγνωρίζοντας ο ίδιος και τα αναπόφευκτα λάθη του, κατά την αρχή: «το μη φευκτόν της υπαιτιότητος», με άλλα λόγια « το σφάλλειν ανθρώπινον», ειδικά σε μια τόσο μεγάλη διαχείριση όπως η κρατική εξουσία σε μια δύσκολη περίοδο πολλαπλών διεθνών κρίσεων.

Ο ελληνικός λαός έζησε στο πετσί του τις τετραετίες εξουσίας των δύο μονομάχων. Τα «υπέρ» και τα «κατά» του καθένα έχουν μετουσιωθεί σε ψυχολογικά βιώματα, σε μόνιμες εμπειρίες του ελληνικού λαού, ο οποίος έχει την ικανότητα και τη στοιχειώδη νοημοσύνη να κρίνει, να συγκρίνει τα πεπραγμένα τους, να τα αξιολογεί και έτσι να αποφασίσει ποιόν θα προτιμήσει να τον εκπροσωπήσει τόσο στην εγχώρια όσο και στην ευρωπαϊκή και διεθνή πραγματικότητα, με το σύνολο του πολυμερούς πολιτειακού φορτίου.

Είναι αυτονόητη και παλιά δοκιμασμένη συνταγή: με ψευδαισθήσεις και κατασκευασμένες φαντασιώσεις , δεν καταλήγει ποτέ κανείς σε τελεσίδικες, απατηλές και αμετακίνητες πραγματώσεις και ευδοκιμήσεις. Όλα αποκαλύπτονται κατά την άσκηση της κυβερνητικής πράξης. Ουδέν κρυπτόν υπό τον Ήλιο.

Αυτό που κυρίως χαρακτηρίζει τον πολιτικό λόγο είναι η ποιότητα των επιχειρημάτων και το ορθολογικό υπόβαθρο που τους δίνει αληθινή υπόσταση. Τα γνωρίσματα αυτά μπαίνουν ως κριτήριο στη μετ’ ού πολύ επερχομένη αναμέτρηση. Η ρητορική ικανότητα και ο σοφιστικός λόγος , με τεχνικούς ελιγμούς και με υποκριτική μεγαλαυχία, όπου υποκρύπτεται ένα στοιχείο κυνισμού και αναίδειας, είναι μια συγκεκαλυμμένη εξαπάτηση που παραπλανά πολλά άτομα, κυρίως αυτά που βρίσκονται στη φάση της περίσκεψης και της αδυναμίας τους να διακρίνουν τον καθαρό πολιτικό λόγο. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι απουσιάζει σε σοβαρό βαθμό η πολιτική παιδεία του λαού μας για κάτι τέτοιο. Λάθη του παρελθόντος και λάθος οι πολιτικές επιλογές των νεώτερων πολιτικών συνασπισμών είναι η αιτία όλων αυτών.

Θα συμπληρώσω το άρθρο μου με μια παρατήρηση που παραπέμπει σε μια πολιτική αλήθεια που την ξεχνούν ή την παρακάμπτουν εσκεμμένα, γιατί έτσι βολεύει τα πολιτικά φληναφήματα της ρητορικής αμετροέπειας κάποιων. Πρόκειται για το ζήτημα των υποκλοπών και της παρακολούθησης ατόμων ή συλλογικών οργάνων. Η πρακτική των υποκλοπών είναι ένα πραγματικό γεγονός. Εφαρμόζεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο με σύγχρονες τεχνολογικές δυνατότητες. Αποβλέπει στην ασφάλεια και ταυτόχρονα στην ενημέρωση των υπευθύνων του κρατικού μηχανισμού. Όλα σαφή έως εδώ. Το ερώτημα είναι: πόσο ασφαλείς ή και αποτελεσματικές είναι οι παρακολουθήσεις όσων τυχόν επιβουλεύονται την εθνική ασφάλεια της Χώρας;

Προσωπικά δεν είμαι σε θέση να δώσω απαντήσεις σε αυτά. Είναι θέματα που αυτονόητα με ξεπερνούν. Γνωρίζω όμως πως η Επιστήμη και η Τεχνολογία που έχουν σχέση με την πληροφορία (information), έχουν υπερκεράσει τα συνήθη μέτρα ασφάλειας που λαμβάνουν οι χώρες διεθνώς, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα μας. Δεν είμαστε ασφαλείς και αθέατοι, ακόμη και στους κρυφούς χώρους του περιβάλλοντός μας. Οι αόρατες κάμερες των δορυφόρων μας εξουσιάζουν. Επί πλέον, ο Μεγάλος Αδελφός ( Big Brother) έχει ανοιχτά μάτια και αυτιά νυχθημερόν.

Ας τα έχουμε υπόψη μας αυτά. Θα μας βοηθήσουν να ξεδιαλύνουμε αστόχαστες φοβίες και κρυψίνοιες, που δυσκολεύουν τη σύντομη ζωή μας πάνω στον Πλανήτη Γη, ενώ παράλληλα θα ηρεμήσουν τις ταραχές των πολιτικών που αναλίσκονται σε εμφύλιους διαπληκτισμούς που αναιρούν τις σχεδόν αναίτιες εκτροπές τους, οφειλόμενες αναμφίβολα στο ένστικτο της αρχομανίας τους και όχι στα συμφέροντα του λαού, που ασφυκτιά σε ακατάσχετη υποσχεσιολογία!