Λαμία: Σήμερα. Ένα χρόνο μετά… Και… δυο μπουκετάκια αγριολούλουδα, στις ράγες της σιδηροδρομικής γραμμής…

Γράφει η Λίλη Τσώνη
Πρόεδρος του Ομίλου Φθιωτών
Λογοτεχνών & Συγγραφέων

Την είδα με τα ίδια μου τα μάτια, σήμερα. Πρωί πρωί. Καταμεσής στις ράγες της σιδηροδρομικής γραμμής. Τη ρώτησα γιατί. Μου απάντησε. Με συγκίνησε.

Η συγκεκριμένη κυρία, υπάλληλος του Επιμελητηρίου Φθιώτιδας, ακούμπησε δυο μπουκετάκια με αγριολούλουδα της εποχής, δεξιά και αριστερά στη σιδηροδρομική γραμμή της πόλης της Λαμίας. Εκεί, στο ύψος της -επικίνδυνα αφύλακτης- διάβασης, που χωρίζει την οδό Κανάρη στα δύο, στην οδό Κανάρη πάνω από τις γραμμές και την οδό Κανάρη, κάτω από τις γραμμές. Δεν ξέρω αν θα μου επέτρεπε να χρησιμοποιήσω το όνομά της, και δεν θα το κάνω…

Το δικό της ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΩ, μου φάνηκε ότι μας προκαλεί όλους, όχι μόνο να δακρύζουμε, σαν θα θυμόμαστε τι έγινε στα Τέμπη, ένα χρόνο πριν, στις 28 του Φλεβάρη του 2023, ούτε για να αναπτύξουμε αληθινά ανθρώπινους μηχανισμούς συμπαράστασης, στον απόηχο των περσινών οιμογών και θρήνων, που… προσωπικά, δεν πιστεύωιότι θα είναι ποτέ περσινοί… τουλάχιστον για τους ανθρώπους των θυμάτων, θα είναι πάντα, όσο θα ζουν, σημερινοί, καθημερινοί…

Το δικό της θυμάμαι, δεν το ξεχνώ, μαζί με τα δυο μπουκετάκια με τα αγριολούλουδα, είμαι σίγουρη, ότι δεν μας προκαλούν μόνο να μην λησμονήσουμε τι έγινε σαν σήμερα εκεί, στα Τέμπη, μα… επιπρόσθετα, μας ζητούν να κάνουμε μια προσπάθεια, μήπως και ξυπνήσουμε τους μηχανισμούς συμπαράστασης που υπάρχουν μέσα μας και, συχνά, ακόμη και άθελά μας, τους κρατάμε κοιμισμένους, τους διατηρούμε σε μια σχεδόν αδρανή κατάσταση και μετανοιώνουμε κάθε φορά που κάτι βαρύγδουπο μας ταρακουνάει ως είδος, ακόμη και αν δεν μας ακουμπάει σε προσωπικό επίπεδο. Να ξυπνήσουμε τους εσωτερικούς μας μηχανισμούς συμπαράστασης και εγρήγορσης.

Είμαστε κοριτσάκια ακόμη, θυμάμαι, τότε… στα χρόνια που επαναστατούσαμε και ψάχναμε και εμείς τη θέση μας στον Κόσμο, όταν αυτό μας το έμαθε μια φίλη. Σχεδόν συνομήλικη… Μόνο, που τότε την αδικήσαμε.

Ήταν τότε που, συμπληρώνοντας στο λεύκωμα της αποφοίτησης της παρέας, έγραψε… ποτέ μην ρωτάς για ποιον χτυπάει η καμπάνα… χτυπάει για σένα… Μου είχε φανεί μακάβριο. Τότε, σε όλες μας είχε φανεί μακάβριο. Μεγαλώνοντας, αναθεωρήσαμε…Σε κάτι κάτι στιγμές, σαν κι αυτή της 28ης του περσινού Φλεβάρη, συμφωνούμε πόσο πιο σοφή από τις υπόλοιπες, ήταν η φίλη μας. Σε κάτι στιγμές σαν κι αυτές, στις 28 του περσινού Φλεβάρη, θυμόμαστε όλες μας, τη φίλη μας την Μαρία Κ.

Λ.Τ.