Το Τουρκικό παραλήρημα (του Γιάννη Γουργιώτη)

Γράφει ο Γιάννης Γουργιώτης...

Στη νεώτερη περίοδο της Ιστορίας, με το σχηματισμό και διαμόρφωση κρατικών οντοτήτων, ύστερα από σκληρές αντιπαραθέσεις των διάφορων φύλων, διαμορφώθηκαν οι ποικίλες εθνικές και φυλετικές ομοιογενείς ομάδες εκ των οποίων κάποιες ξεπέρασαν τα κρατικά τους όρια. Με τον ατελή, αρχικά, πολεμικό οπλισμό τους, αλλά διαθέτοντας την αριθμητική υπεροχή, υπέταξαν άλλες κρατικές μονάδες, αν και εκείνες ήσαν καλά οργανωμένες σ’ένα ανώτερο πολιτιστικό επίπεδο.

Στην κατηγορία των κατακτητών υπάγονταν τα βαρβαρικά φύλα της Ανατολής με προικισμένους πολεμοχαρείς ηγέτες, όπως ο Αττίλας, αρχηγός των Ούννων («η μάστιγα του Θεού», 5ος αιώνας μ.Χ). Στη Δύση υπήρξε ο Αλάριχος , κατακτητής της Ρώμης, ηγέτης των Βησιγότθων 4ος αιώνας μ Χ) και άλλοι. Συνήθως μνημονεύεται ο ΑΤΤΙΛΑΣ, πρόγονος των Τούρκων, ο οποίος ισοπεδώνοντας κατώτερες σε ισχύ χώρες, έφτασε έως την Ευρώπη, σκορπίζοντας τον τρόμο στους λαούς της.

Οι σύγχρονοι Τούρκοι αναγνωρίζουν, με έπαρση, την καταγωγή τους από τη γενιά του Αττίλα. Η αναγνώριση εκδηλώνεται με τα πολεμοχαρή κατάλοιπα της φυλετικής τους συγγένειας, π.χ «Αττίλας 1», «Ατίλας 2», που συνδέονται με την κατοχή της Βόρειας Κύπρου.

Η σημερινή Τουρκία δρα αυτόνομα και ανεξέλεγκτα, μη σεβόμενη ή μη αναγνωρίζοντας το κύρος των διεθνών κανόνων, γεγονός που την οδηγεί στην αμφισβήτηση του status quo της διεθνούς νομιμότητας, όταν παρεμποδίζονται τα σχέδιά της. Τελευταία, αμφισβήτησε την ισχύ της Συνθήκης της Λωζάνης, θεωρώντας την ως ξεπερασμένη. Χρειάζεται, λένε, αναθεώρηση με βάση τα νέα δεδομένα της εποχής μας. Αυτή είναι μια ρεβιζιονιστική θέση ή αλλιώς μια ύπουλη αναθεωρητική σκέψη που χρησιμοποιούν εδώ οι γείτονες ως γενικό ερέθισμα με προοπτική την αντίδραση του αντιπάλου Με τον τρόπο αυτό ρυθμίζουν τις προθέσεις τους και χαράσσουν τη στρατηγική τους και την ακολουθητέα πολιτική τους κίνηση, που είναι σαφώς προδιαγεγραμμένη στους υπολογισμούς τους και τη μακρόπνοη αναμονή μέχρις εξαντλήσεως της υπομονής και της δυναμικής του αντιπάλου.

Η Τουρκία είναι αναμφισβήτητα σήμερα μεγάλη Χώρα. Μετά τον εδαφικό της διαμελισμό στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο (1917), κατόρθωσε να γίνει σημαντική δύναμη στην περιοχή. Δεκαετίες τώρα υπάρχει ένας ανταγωνισμός μεταξύ των δύο χωρών, Ελλάδος και Τουρκίας, με συχνές προκλήσεις και παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των θαλασσίων συνόρων μας από την Τουρκία.

Εκτός από το αυθαίρετο τουρκο-λυβικό μνημόνιο, που παραβιάζει τα νόμιμα δικαιώματα των νησιών μας, αγνοώντας ή αρνούμενοι αιγιαλίτιδα ζώνη και υφαλοκρηπίδα σε αυτά, προβαίνουν στην προφανή διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας, όπως τονίζω πιο κάτω.

Η έλλειψη κατά καιρούς τεκμηριωμένης αντίδρασης της Ελλάδος στις αυθαιρεσίες της Τουρκίας και ανασκευής ψευδών ιστορικών γεγονότων από τη μια, και από την άλλη η απουσία αυτοδίκαιης παρέμβασης του Διεθνούς Δικαίου, οδήγησε στην αποχαλίνωση της τουρκικής υπεροψίας και μεγαλαυχίας με εμφανή την ανέλεγκτη δράση της στο πολεμικό πεδίο της περιοχής.

Αν και οψιγενής η αφύπνιση της Χώρας μας έναντι της πυρετώδους παραγωγής πολεμικών μέσων της γείτονος, της οφείλεται εντούτοις έπαινος, διότι σε λίγα χρόνια ύψωσε αποφασιστικό εθνικό ανάστημα στα σχέδια επιβολής της Τουρκίας και του ρόλου της ως ηγέτη στην περιοχή του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου, ώστε σήμερα να έχει δίπλα της το «αντίπαλο δέος», κατά την έμμεση ομολογία, δια του τύπου, των συμπολιτών της.

Είναι γεγονός πως η Δύση έδειξε άκριτη ανοχή στις κατά καιρούς έκνομες ενέργειες της Τουρκίας, στάση που θα τη χαρακτήριζα προσωπικά ως εξωλογική. Αιτία; Τα συμφέροντα…!

Τελευταία φαίνεται πως άλλαξε κάποια σημεία της πολιτικής της ατζέντας, ενώ έκρουσε πρύμνα στις εξαλλοσύνες της, ύστερα από μια συμφωνία για εκεχειρία στις λεκτικές συγκρούσεις και στις επικίνδυνες δραστηριότητές της σε αέρα και θάλασσα. Πόσο ειλικρινής είναι στο σημείο αυτό; Προσωπικά έχω λόγους να αμφιβάλλω για την ειλικρίνεια προθέσεων και υποσχέσεων, κυρίως διότι η πολιτική της κινείται σε δύο πόλους. Στον ένα κινείται ο Πρόεδρος Ρετζέτ Ταγίπ Ερντογάν, που προσδιορίζει την Pax Rebus των δύο κρατών, στον άλλο πόλο μεταφέρονται οι κρυφές επιθυμίες για εκπλήρωση, έστω και προσωρινά, παγιωμένων μακρόπνοων σχεδίων, και υλοποίησή τους.

Η προώθηση του κύκλου των προθέσεων του β’ πόλου, γίνεται εμμέσως δια των ΜΜΕ. Οι Τούρκοι εσχάτως αμφισβητούν τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) , ως ξεπερασμένη, όπως σημειώνω πιο πάνω. Η Συνθήκη αυτή, με την ύπαρξη και άλλων διεθνών αποφάσεων, που αναφέρω εδώ, συνδέονται με τον ιστορικό βίο της Χώρας μας, όπως έχουν καταγραφεί στη νεώτερη Ιστορία μας.

Αναφέρω αρχικά το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (22/1/1830), που είναι ένα από τα θεμελιώδη διεθνή συμβατικά κείμενα αναγνώρισης του νέου ελληνικού κράτους. Με αυτό καθορίστηκε να ανήκουν στην Ελλάδα 2100 νησιά, νησίδες, βραχονησίδες και άλλοι μικροί βράχοι. Η διεθνής αυτή αναγνώριση αποτελεί τη ληξιαρχική πράξη γέννησης της νησιωτικής και παράκτιας φυσιογνωμίας του Νέου Ελληνικού Κράτους, που ανέκτησε τη μακρά του ναυτική υπόσταση.

Νεώτερες Συνθήκες και Πρωτόκολλα εδραίωσαν την ελληνική κυριαρχία επί των νήσων και των νέων περιοχών, άλλοτε τμημάτων του ελληνικού Κράτους. Αναφέρονται οι Συνθήκες του Λονδίνου ( 17 και 30 Μαΐου 1913), μετά τους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους!.

Επίσης, η Απόφαση-Διακοίνωση των έξι Δυνάμεων της Συνδιάσκεψης του Λονδίνου ( 31/1/ και 13/2/ 1914).

Με τη Συνθήκη της Λωζάνης επικυρώθηκε η ανωτέρω απόφαση των εξι κρατών: Αυστρουγγαρίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Μεγάλης Βρετανίας και Ρωσίας, της Διάσκεψης του Λονδίνου (31/1/ και 13/2/ 1914) η οποία οριστικοποίησε την κυριαρχία της Ελλάδος στα νησιά, στις νησίδες και στις βραχονησίδες και άλλους μικρούς βράχους του Αρχιπελάγους.

Πολλές Συνθήκες και πολλά Πρωτόκολλα με τη χρονική τους αλληλουχία, μετά από σημαντικά γεγονότα που έθεταν σε αμφισβήτηση την ελληνική κυριαρχία, αποτελούν την ακλόνητη νομική υπόσταση της Ελλάδος σε θαλασσινή και ηπειρωτική Ελλάδα.

«Αυτές οι διεθνείς Συμβάσεις είναι το όπλο άμυνας της Ελλάδος κατά παντός κακόβουλου αμφισβητία των εθνικών μας κεκτημένων», όπως τονίζουν πολιτικοί αναλυτές επί του αντικειμένου. Οπότε, η αμυντική μας θωράκιση ανατρέπει τα σχέδια των γειτόνων για άνετη κυριαρχία στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, θέτοντας φραγμό στο μεγαλοϊδεατισμό και το παραλήρημα της γείτονος χώρας.

Όπως παρουσιάζεται η κατάσταση σήμερα στις δύο χώρες, Τουρκία και Ελλάδα, θα μπορούσα να πω ότι τις απορροφά κυριολεκτικά η μέριμνα του εξοπλισμού για αύξηση της πολεμικής ισχύος εκατέρωθεν, αλλά με διαφορά κινήτρων: για την Τουρκία κίνητρο είναι η δύναμη για υπεροχή και σφετερισμό·για την Ελλάδα, η αμυντική της δύναμη για διατήρηση των κεκτημένων της.