Μοναχικά Χριστούγεννα (του Χρήστου Τσουράκη)

ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Χριστούγεννα και μόνος του μπήκε στην εκκλησία
και βιαστικά προχώρησε μπροστά στην Παναγία.
Ήταν ψηλός, μεσόκοπος, λεπτός σαν αγιοκέρι
κι έλλειπε απ’ τα ρούχα του το γυναικείο χέρι.

Ο κόσμος ήτανε πολύς,  παιδιά, γυναίκες, γέροι,
που προσευχόταν στο Παιδί, αγάπη να τους φέρει.
Κεριά και πολυέλεοι και ευσεβείς παπάδες
ψάλανε όλοι «ωσαννά», μαζί με τους ψαλτάδες.

Όλα αυτά του φαίνονταν κάπως σαν πανηγύρι,
ενώ αυτός προσπάθαγε να στήσει το… γιοφύρι.
Ήθελε να ’βρει τη ματιά, της Μάνας να κοιτάζει
και άρχισε στην Παναγιά, να λέει με μαράζι.

-Μάνα γιατί μονάχος μου να είμαι τέτοια μέρα;
Γιατί από τις συντροφιές να βρίσκομαι πιο πέρα;
Αυτή τον κοίταζε βουβά και δεν του απαντούσε
και στης καντήλας τη σκιά φαινόταν πως πονούσε.

Η εκκλησία απόλυσε, ο κόσμος χαιρετιόταν
κι αυτός μπροστά στην Παναγιά ακόμα προσευχόταν.
Ερήμωσε η εκκλησιά και κείνος τότε βγήκε
παρέα με την μοναξιά και στο αμάξι μπήκε.

Σαν έφτασε στο σπίτι του, σωριάστηκε με κλάμα
στον καναπέ του μπρούμυτα, αιχμάλωτος στο δράμα.
Σε λίγο  πλημμυρίστηκε το σπίτι του με φως!!!
κι ο χώρος στο σαλόνι του έγινε γιορτινός.

Ήρθανε, λέει, οι φίλοι του, παλιές του φιλενάδες,
’φέραν γλυκίσματα, φαγιά, κρασιά σε νταμιτζάνες.
Ήταν κι οι γέροι του εκεί και ετοίμαζαν μεζέδες,
να τρων, να πίνουν, να γλεντούν, οι φίλοι του γλεντζέδες.

Το… πανηγύρι κράτησε σχεδόν μέχρι το βράδυ
και βρέθηκε, σαν ξύπνησε, μονάχος στο σκοτάδι.
Βαριασηκώθηκε αργά, άναψε το καντήλι
κι ασπάσθηκε την Παναγιά με μουσκεμένα χείλη.

Κι είπε μες στο κλαυσίγελο πως: ‘‘δύσκολα αλλάζει
η μοίρα τού μοναχικού, αν μόνος του πλαγιάζει’’.

Χ.Τ ο Βιτ’λιώτης

Απ’ το βιβλίο «Εν τη …ΡΙΜΑ του ΛΟΓΟΥ»
Εκδόσεις «ΧΡΟΝΟΣ»