«Ο γαλάζιος κατευνασμός έναντι της “γαλάζιας πατρίδας”» (του Γιάννη Σαρακιώτη)

Θα δύνατο κάποιος να ισχυριστεί ότι η στρατηγική του κατευνασμού έχει τη δική της ιστορία κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από τη Ν.Δ.. Άλλωστε, τα μηνύματα είχαν σταλεί προς την Άγκυρα από το 2020, με ενδεικτικά παραδείγματα την απραξία και αδιαφορία για την «κρουαζιέρα» του Oruc Reis στο Αιγαίο επί 82 ημέρες, συνοδεία του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, αλλά και την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. στο Ιόνιο, παρά τις κορώνες όσο η Ν.Δ. βρισκόταν στην αντιπολίτευση περί «εθνικής μειοδοσίας», αλλά χωρίς τη συμπερίληψη του θαλασσίου περάσματος των Κυθήρων και χωρίς μέριμνα για περαιτέρω επέκταση νοτίως της Κρήτης, όπως προβλεπόταν από τον αρχικό σχεδιασμό της Κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α..

Σε αυτά προστίθενται, μεταξύ πολλών άλλων, η παντελής απουσία της χώρας μας από τις εξελίξεις στη Λιβύη, όπου η Τουρκία προχωρά ανεξέλεγκτα, η διαφαινόμενη αποτυχία μας κατά την προσέγγιση της Αιγύπτου μετά και τις 17 συμφωνίες συνεργασίας, τις οποίες υπέγραψαν πρόσφατα οι κύριοι Σίσι και Ερντογάν, αλλά και η όξυνση της νεοοθωμανικής πολιτικής στα βόρεια σύνορά μας με την αγκίστρωση της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας στους τουρκικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς. Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται ότι έχει περάσει σε άλλο επίπεδο κατευνασμού και υποχωρητικότητας, με αποφάσεις και παραλείψεις που εξηγούν πώς φθάσαμε να μαθαίνουμε από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ότι «ξεκινά ελληνοτουρκικός διάλογος για το Αιγαίο τον Ιανουάριο».

Τον περασμένο Μάιο, ο κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε τη δημιουργία θαλασσίων πάρκων επισημαίνοντας ότι «δε ζητάμε την άδεια κανενός». Η τουρκική αντίδραση συμπυκνώθηκε στη φράση: «Η δημιουργία θαλάσσιων πάρκων σε μια τέτοια αμφισβητούμενη περιοχή θα επιδεινώσει την κατάσταση». Έκτοτε τα θαλάσσια πάρκα αγνοούνται, με την Κυβέρνηση της Ν.Δ. να απεμπολεί ένα ισχυρό νομικό και θεσμικό εργαλείο τόσο για την εναρμόνισή μας με τις οδηγίες της Ε.Ε. όσο και για την κατοχύρωση των εθνικών δικαίων μας στο Αιγαίο.

Εν συνεχεία, τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση το Ειδικό Χωροταξικό Σχέδιο για τον Τουρισμό, μέσω του οποίου η Κυβέρνηση απαγορεύει την τουριστική ανάπτυξη σε μικρά ελληνικά νησιά. Αξίζει να υπενθυμισθεί ότι, σύμφωνα με το άρθρο 121 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο μέχρι και σήμερα επικαλούμασταν: «Οι βράχοι οι οποίοι δεν μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δική τους οικονομική ζωή, δε θα έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη ή υφαλοκρηπίδα». Με απλά λόγια, σύμφωνα με την πάγια ελληνική θέση, τα νησιά και οι νησίδες, επί των οποίων υφίσταται οικονομική δραστηριότητα, έχουν πλήρη δικαιώματα σε όλες τις θαλάσσιες ζώνες κατά το Διεθνές Δίκαιο.

Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία αρνείται να αποδεχθεί την εν λόγω θέση της Ελλάδας, η οποία συναρτάται με το Διεθνές Δίκαιο, αναζητώντας επιχειρήματα αμφισβήτησης που είναι σε πολλές περιπτώσεις έωλα και στερούμενα νομικής βάσης. Ευτυχώς για τον κ. Ερντογάν (δυστυχώς όμως για τις εθνικές θέσεις), υπάρχει η Κυβέρνηση Μητσοτάκη που αφαιρεί τη δυνατότητα οικονομικής δραστηριότητας σε μικρές νησίδες του Αιγαίου με πρόσχημα… την προστασία του περιβάλλοντος! Με αυτόν τον τρόπο, η προώθηση της «γαλάζιας πατρίδας» συνεχίζεται κανονικά και χωρίς προσκόμματα, καθόσον η διαπραγματευτική θέση της χώρας μας συρρικνώνεται συστηματικά με κινήσεις αυτοχειρίας της Ελληνικής Κυβέρνησης. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, ο κ. Μητσοτάκης είχε προειδοποιήσει δηλώνοντας, αμέσως μετά τις εκλογές του 2023, ότι «οποιαδήποτε συμφωνία με την Τουρκία ενδεχομένως να συνεπάγεται υποχωρήσεις». Σήμερα, αντιλαμβανόμαστε ποιες «υποχωρήσεις» εννοούσε…

Κατόπιν όλων των ανωτέρω, πληροφορούμαστε από τον Τούρκο Πρόεδρο – ως είθισται επί Κυβέρνησης της Ν.Δ., αφού ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις για τα εθνικά θέματα χωρίς να ενημερώνει την Εθνική Αντιπροσωπεία και τους πολίτες – ότι τον Ιανουάριο ξεκινούν συνομιλίες. Σε ποια βάση; Υπό ποιους όρους; Ο κ. Γεραπετρίτης διαβεβαιώνει ότι «η κυριαρχία μας είναι αταλάντευτη, αναπαλλοτρίωτη και δεν τίθεται σε καμιά διαπραγμάτευση». Ποια κυριαρχία; Της «κόκκινης γραμμής των 6 ν.μ.» όπως υποστήριζε στη Βουλή; Ή της αιγιαλίτιδας ζώνης των 12 ν.μ. όπως προβλέπεται από τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας;

Τα εθνικά θέματα συνιστούν ιδιαιτέρως σοβαρή υπόθεση και δεν είναι δυνατόν η εξωτερική πολιτική να χαράσσεται από ένα μικρό πρωθυπουργικό επιτελείο, το οποίο δε λογοδοτεί σε κανέναν. Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι η επιλογή της Κυβέρνησης Μητσοτάκη να κατευνάζει διαρκώς την τουρκική επιθετικότητα θα διευρύνει την ατζέντα των τουρκικών απαιτήσεων, αλλά τότε θα είναι πλέον αργά μιας και, εν αντιθέσει με άλλους τομείς πολιτικής όπως η οικονομία, οι ζημίες στην εξωτερική πολιτική είναι σχεδόν πάντα ανεπανόρθωτες.

Γιάννης Σαρακιώτης
Βουλευτής Φθιώτιδας και Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική Συμμαχία