Τόπος και ου-τοπία! (του Κώστα Θερμογιάννη)

Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης.

Οι λέξεις της γλώσσας μας ενίοτε έχουν άλλο νόημα από αυτό που στα λεξικά είναι γραμμένο. ‘Ικανότητα’, που μέχρι τώρα σημαίνει την ιδιότητα που εγγενώς φέρει κάποιος για να πετυχαίνει εναργή αποτελέσματα, για τον τόπο μας σημαίνει παγίωση της αναβλητικότητας και γραφειοκρατική διαχείριση μπροστά στα μελλούμενα και τις απαιτήσεις του αύριο. ‘Εξέλιξη’, που μέχρι τώρα σημαίνει μεταβολή προς το καλύτερο, για τον τόπο μας σημαίνει θωράκιση της στασιμότητας μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον για τον πολίτη. ‘Ανάπτυξη’, που μέχρι τώρα σημαίνει μια πορεία με θετικό πρόσημο προς την πρόοδο, για τον τόπο μας σημαίνει αύξηση των τελών καθαριότητας και ηλεκτροφωτισμού σε μια περιοχή που τα τελευταία είκοσι χρόνια φθίνει πληθυσμιακά, κοινωνικά, οικονομικά. Σε έναν δήμο που έχει ήδη υποφέρει δραματικά κι έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη από τα μνημόνια και την εικοσαετή λιτότητα, η επιβολή αυξημένων δημοτικών τελών είναι σχεδόν βέβαιο πως θα λειτουργήσει αδυσώπητα και οριζοντίως προς την επιδείνωση της κατάστασης των πολιτών του και, αν όχι προς την περαιτέρω κατάρρευση, προς τη επώδυνη επιχειρηματική επιβάρυνση των επαγγελματιών της περιοχής, η δραστηριότητα των οποίων αποτελεί εν πολλοίς τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομίας του Δήμου Λαμιέων.

Τούτη η επερχόμενη επιδείνωση μοιάζει παρανοϊκή μπροστά στα πραγματικά δεδομένα της ευρύτερης περιοχής μας, τα οποία άλλωστε έχουν καταγραφεί, και είναι διαθέσιμα διαδικτυακά, από το ΚΕΠΕ (Κέντρο Οικονομικών Ερευνών Ελλάδας), το ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών) και το ΙΝΣΕΤΕ (Ινστιτούτο Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων). Η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας έχει το χαμηλότερο εισόδημα στη χώρα, ενώ επισημαίνεται το γεγονός ότι το εισόδημα των φτωχών νοικοκυριών μειώθηκε περαιτέρω κατά 10% τα τελευταία χρόνια. Ένα στα δύο νοικοκυριά δεν μπορεί να θερμάνει ικανοποιητικά το σπίτι του, η ανεργία τείνει να αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση την ίδια στιγμή που οι οικονομικοί δείκτες σχεδόν στο σύνολό τους εμφανίζουν απογοητευτικά στοιχεία για το αύριο του τόπου. Μέσα σε τούτη τη ζοφερή πραγματικότητα, έρχεται ακόμα μία πληγή για τους δημότες να προστεθεί στη σημερινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Λαμιέων.

Ο τόπος μας θέλει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις γενναίες. Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς[1]: «Η κυρίως διαφορά του διαχειριστή από τον μεταρρυθμιστή είναι ότι: Ο πρώτος πιστεύει ότι οι λύσεις των προβλημάτων είναι έτοιμες συνταγές, τις γεννάει ο ορθολογισμός, η μίμηση, η αλάθητη ιδεολογία. Ο δεύτερος ξέρει, από πείρα αλλά και από μελέτη, ότι οι λύσεις γεννιώνται, δεν αντιγράφονται». Αν αναρωτηθεί λοιπόν, ή έστω αν ευλόγως ερωτηθεί, ο δημότης του Δήμου Λαμιέων αν τα τελευταία χρόνια η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει γίνει φορέας αναζήτησης ή κυοφορίας λύσεων αναπτυξιακών, ικανών να αντιστρέψουν το αρνητικό κλίμα και τη φθίνουσα πορεία του τόπου, ποια θα είναι άραγε η απάντηση σε τούτο το ρητορικό ερώτημα; Δεν είναι απίθανο ο τόπος μας να καταστεί ου-τοπία (ού + τόπος) για πολλούς από τους συμπολίτες μας στο εγγύς μέλλον αφού πια μοιάζει περισσότερο από ποτέ ελκυστική η μετανάστευση σε άλλες περιοχές της Ελλάδας.

Παραμένει όμως ακόμα ένα ερώτημα να απαντηθεί: Η αύξηση των δημοτικών τελών θα έχει ανταποδοτικό (και αναπτυξιακό) αποτέλεσμα; Θα έχουμε καλύτερες παρεχόμενες υπηρεσίες; Ή απλώς θα προστεθεί ένα ακόμα κεφάλαιο στο βιβλίο μιας πόλης που αθόρυβα χάθηκε στην Ιστορία;

[1] Ο διαχειριστής και ο μεταρρυθμιστής | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ