Σεισμός στην Τουρκία: Η συγκλονιστική εμπειρία των ανδρών της ΕΜΑΚ και του ΕΚΑΒ

Σε συνέντευξη τύπου μίλησαν για το νερό που έδωσαν με καλαμάκι σε 11χρονο, το κουτί με μπισκότα που τους έδωσε αγόρι, τους μετασεισμούς και τα τραύματα που ποτέ δε φεύγουν.

Συνέντευξη τύπου στην οποία περιέγραψαν όσα έζησαν στην Τουρκία μετά τον σεισμό των 7,8 Ρίχτερ παραχώρησαν σήμερα στελέχη της ΕΜΑΚ και του ΕΚΑΒ που αποτέλεσαν μέλη της ελληνικής αποστολής στη γείτονα χώρα και η οποία έγινε δεκτή με θέρμη από τους Τούρκους.

Αφού εξήγησαν ότι «η ελληνική αποστολή ήταν η πρώτη που έφτασε εκεί και αποτέλεσε τον πρώτο πυρήνα συντονισμού για τις διεθνείς ομάδες» στη συνέχεια περιέγραψαν τις στιγμές και τις εικόνες που τους συγκλόνισαν.

Όπως είπε ο πυραγός Θωμάς Κρικέλης από τους πυροσβέστες της ΕΜΑΚ η πιο δύσκολη στιγμή για τον ίδιο ήταν όταν κατά τη διάρκεια επιχείρησης διάσωσης της Ειρήνης (Αϊρίν) «μας άφησε δύο φορές». Πρόκειται για την κοπέλα που έφτασε στο σημείο να ζητήσει να της κόψουν το πόδι για να απεγκλωβιστεί.

«Εγώ δεν το είδα γιατί με χώριζε ένα δοκάρι αλλά ο συνάδελφος Κωνσταντίνος Νίκας που ήταν μαζί της και της κρατούσε το χέρι άρχισε να φωνάζει το όνομά της. Εκεί τα χρειαστήκαμε γιατί ο κόπος που είχαμε δώσει ήταν αμέριστος» συμπλήρωσε ο πυροσβέστης της ΕΜΑΚ.

Από την πλευρά του ο πυραγός Κωνσταντίνος Νίκας αναφέρθηκε σε ένα περιστατικό της 8ης Φεβρουαρίου όταν βγηκε ένα αγοράκι 11 ετών. «Έτυχε να είμαι απέναντι όσο η ομάδα δούλευε με το 6χρονο κορίτσι που διασώσαμε. Ήμουν εγώ να προσπαθώ με όποιον τρόπο μπορώ γιατί δεν είχα τα μέσα, του δίναμε νερό με ένα ποτήρι και έφτανα στο σημείο να το βρέχω επειδή ήταν ξαπλωμένος, σε κάποια στιγμή είχε γίνει μούσκεμα, ζήτησα ένα καλαμάκι, μου έφεραν ένα καλαμάκι πράσινο σε σχήμα φοίνικα και κάθε φορά που το έβγαζα μου έλεγε "no,no" για να συνεχίσω. Παράλληλα έλεγε συνεχώς "10%" ότι δηλαδή δεν άντεχε άλλο και ήταν στα όρια του. Τον έβγαλαν τελικά άλλοι συνάδελφοι και πήγαν όλα καλά».

Εμφανώς συγκινημένος ο επικεφαλής της ομάδας του ΕΚΑΒ, Σωκράτης Δούκας στάθηκε σε μια εικόνα όταν η ελληνική αποστολή έφτασε στο Χατάι: «ήμασταν οι πρώτοι άνθρωποι που είχαμε φτάσει εκεί και ψάχναμε σύνδεσμο για να ξεκινήσουμε. Τότε ήρθε ένας πιτσιρικάς 7-8 ετών και μου έφερε ένα κουτί μπισκότα και για μένα ήταν πολύ πιο ψηλά και πιο δυνατή από όλες τις άλλες εικόνες».

Για τον επιπυραγό Παναγιώτη Γιαννόπουλο, δε, η πιο χαρακτηριστική εικόνα ήταν αυτή «παιδιών να παίζουν σε παιδική χαρά χαμογελώντας εν μέσω της καταστροφής».

«Μας συγκλόνιζαν οι φωνές των θαμμένων ζωντανών, που μετά σταματούσαν και είχαμε αγωνία να τις ξανακούσουμε» συμπλήρωσαν τα στελέχη της ΕΜΑΚ.

«Σπάσαμε σε 4 σημεία»

«Στη συγκεκριμένη περιοχή η καταστροφή είναι τεράστια, ο αριθμός των νεκρών είναι τέτοιος που δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτόν των ζωντανών. Η δουλειά μιας ομάδας έρευνας και διάσωσης είναι μια δουλειά που δυστυχώς ολοκληρώνεται τις πρώτες 2-3 ώρες. Κάναμε το αδύνατο δυνατό για να φέρουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα» πρόσθεσε ο πυραγός Νίκας

Ιατρός του ΕΚΑΒ περιέγραψε από την πλευρά του ότι «από την πρώτη στιγμή που στήσαμε τη βάση μας, ερχόντουσαν τραυματίες με κατάγματα και ακρωτηριασμένα δάχτυλα, εκεί καταλάβαμε τι θα συμβεί τις επόμενες ημέρες»

Περιγράφοντας, δε, το μέγεθος της καταστροφής από το χτύπημα του Εγκέλαδουοι άνδρες της ΕΜΑΚ εξήγησαν ότι «η ομάδα λειτουργεί σε ένα σημείο αλλά πήραμε την απόφαση να σπάσουμε σε τέσσερα σημεία και ουσιαστικά αλλάζαμε μεταξύ μας από σημείο σε σημείο».

Οι δυσκολίες και οι μετασεισμοί

Ερωτηθέντες για τις δυσκολίες οι πυροσβέστες της ΕΜΑΚ εξήγησαν ότι «η πρωταρχική δυσκολία ήταν ότι ήμασταν οι πρώτοι που έφτασαν στο σημείο της καταστροφής. Ήμασταν σε άμεση επαφή με ανθρώπους απελπισμένους που αναζητούσαν εναγωνίως μια βοήθεια και μια υποστήριξη για να αναζητήσουμε τους ανθρώπους τους» ενώ από το ΕΚΑΒ σημείωσαν ότι «στο Χατάι υπήρχε ένα μόνο νοσοκομείο με έναν μόνο χειρουργό, το επόμενο ήταν σε απόσταση 120χλμ. στα Άδανα».

Οι Έλληνες διασώστες ρωτήθηκαν και για τους μετασεισμούς και απάντησαν ότι «δεν αποτέλεσαν εμπόδιο στην αποτελεσματικότητα και τη ροή που είχε λάβει ο τρόπος εργασίας, είχαμε ασφαλίσει όσο γινόταν το πεδίο που δουλεύαμε είτε αυτό ήταν θεμέλια είτε δοκάρι. Σε μεγάλους μετασεισμούς και κυρίως σε έναν που μας έβαλε σε ανησυχία που βγήκαμε έξω, όπως είναι η τακτική, αποτέλεσε αιτία να δούμε λίγο τους εαυτούς μας για να δούμε τι θα κάνουμε στη συνέχεια».

Είμαστε υπερήφανοι για ό,τι κατάφερε η ομάδα

Επιχειρώντας να μεταφέρουν τις εικόνες που αντίκρισαν είπαν ότι «είδαμε μια πόλη με σύγχρονα κτήρια που ήταν ισοπεδωμένη, συζητήσαμε με τους συναδέλφους μας ποια θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητά μας».

«Είμαι υπερήφανος για την ομάδα μου και όσα καταφέραμε στο πεδίο. Τα παιδιά δεν κρατιόντουσαν, ήθελαν να πηδήξουν ακόμα και από το αεροπλάνο» είπε ακόμα ο πυραγός Κρικέλης με τον επιπυραγό Γιαννόπουλο να κάνει λόγο γαι την «πιο δύσκολη αποστολή μέχρι την επόμενη».

Η αγάπη των Τούρκων

Ειδικά, δε, για την συμπεριφορά των Τούρκων οι πυροσβέστες της ΕΜΑΚ είπαν ότι «η φιλική προσέγγιση του τουρκικού πληθυσμού που είχε υποστεί σοκ αποτυπώθηκε σε απλά πράγματα, σε μικρά διαλείμματα των επιχειρήσεων όταν στελέχη των διασωστικών ομάδων έπαιρναν μια ανάσα, απλοί πολίτες έρχονταν από μόνοι τους να μας δώσουν ένα ποτήρι ζεστό τσάι και ένα κομμάτι ψωμί. Όταν βρεθήκαμε σε μια ουρά ενός αυτοσχέδιου πάγκου όλοι οι άνθρωποι που πεινούσαν έκαναν στην άκρη για να εξυπηρετηθούμε εμείς πρώτοι».

Τους Έλληνες διασώστες ρώτησε και δημοσιογράφος του τουρκικού πρακτορείου Anadolu η οποία τους ευχαρίστησε για τη βοήθειά τους και τους ρώτησε πώς βλέπουν οι ίδιοι τις καλές σχέσεις των δύο λαών των τελευταίων ημερών, λόγω του τραγικού αυτού γεγονότος: «Από την εμπειρία μας γνωρίζουμε, ότι σε μια καταστροφή ζητάς πρώτα βοήθεια από τον γείτονα, τον διπλανό σου, και μετά από την υπόλοιπη ευρύτερη γειτονιά. Κιεμείς έτσι, σαν γείτονες, τρέξαμε πρώτοι».

«Δεν είναι η θέση μας να κάνουμε εξωτερική πολιτική, η θέση μας είναι να υποστηρίζουμε την ανθρώπινη ζωή και να σώζουμε ανθρώπους ανεξαρτήτως εθνικότητας. Ο ρόλος μας ο πρώτος και ο τελευταίος είναι να υποστηρίζουμε την ανθρώπινη ζωή» απάντησε από την πλευρά του για το θέμα αυτό ο επικεφαλής των διασωστών του ΕΚΑΒ ο οποίος ομολόγησε ότι «τα τραύματα αυτά δεν φεύγουν, θα κάνουμε συνεδρίες θα έχουμε στήριξη, είναι κάποια πράγματα που τα κουβαλάς μαζί σου».