Φωτιά στον Έβρο: Οι υλοτόμοι που έσωσαν 100.000 στρέμματα - Εργάστηκαν μερόνυχτα με μηδαμινό εξοπλισμό

Οι αφανείς ήρωες που βοήθησαν, με πραγματική αυτοθυσία, για να σταματήσει η καταστροφική πορεία της φωτιάς.

Κρίσιμης σημασίας αποδείχθηκε η επέμβαση υλοτόμων από τα πομακοχώρια του Έβρου στην ανάσχεση της φωτιάς, που έκαιγε στην περιοχή για περισσότερες από 11 μέρες.

Ο δασάρχης Αλεξανδρούπολης, Γιώργος Πιστόλας, θέλησε να αναδείξει τους αφανείς ήρωες που εργάστηκαν άοκνα στο μέτωπο για μερόνυχτα και κατάφεραν να σώσουν μεγάλη έκταση.

Οι υλοτόμοι των Δασικών Συνεταιρισμών Εργασίας (ΔΑΣΕ) Σιδηροχωρίου και Πετρολόφου, άτομα με σημαντική πείρα και γνώση του δάσους, εργάστηκαν έξι μέρες και νύχτες για να μπορέσουν να σταματήσουν την πορεία της φωτιάς.

«Στη μεγάλη πυρκαγιά του Έβρου, οι άνθρωποι αυτοί, με την καθοδήγηση-συνδρομή δύο δασικών υπαλλήλων (δασολόγου και δασοπόνου) και την υποστήριξη, άλλοτε ενός και άλλοτε δύο πυροσβεστικών οχημάτων, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ζώνη ανάσχεσης στον άξονα Καλλιθέα – Διασταύρωση Σανιδοχωρίου (Ταχτατζικ) – ύψωμα Κούτρα – Τρεις Βρύσες και ακόμα παραπέρα, σε μήκος πλέον των 10 χιλιομέτρων» ανέφερε, ειδικότερα ο δασάρχης.

Δεν είχαν ιδιαίτερο εξοπλισμό, μόνο κλάρες δέντρων και αλισοπρίονα, δεν φορούσαν μάσκες αλλά και γυαλιά για να προστατευθούν από τον καπνό. Η γνώση τους για το βουνό, ωστόσο, αποδείχθηκε το σημαντικότερο όπλο.

«Ήταν ανελλιπώς στο μέτωπο της φωτιάς επί έξι μερόνυχτα, 20 άτομα με εναλλαγές, με τους δασικούς υπαλλήλους και το πυροσβεστικό όχημα πάντα από κοντά».

Λόγω της προσπάθειάς τους, η εξάπλωση της φωτιάς σταμάτησε στον άξονα όπου επιχείρησαν και έτσι «σώθηκε παραγωγικό δάσος τουλάχιστον 100.000 στρεμμάτων».

Σύμφωνα με τον κ. Πιστόλα, «για τους ανθρώπους αυτούς, λίγοι θα μιλήσουν», αλλά υπογράμμισε πως το «ντόπιο εργατικό δασικό προσωπικό, που επί πολλά χρόνια δραστηριοποιείται στα βουνά μας, γνωρίζει τόσο τις ιδιαιτερότητές της κάθε περιοχής, όσο και τον τρόπο που πρέπει να αντιδράσει στις δύσκολες καταστάσεις».

«Οι άνθρωποι αυτοί, δυστυχώς, χρόνο με τον χρόνο μειώνονται και αναζητούν άλλους χώρους εργασίας. Τους χρειαζόμαστε, είναι υποχρέωσή μας να τους υποστηρίξουμε για να μείνουν στο τόπο τους και να κάνουν αυτό που πρέπει, αυτό που χρόνια γνωρίζουν καλά».