Η κοπέλα με το κόκκινο σάλι που επέζησε από τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου παλεύει με τις τύψεις

Η νεαρή γυναίκα βρισκόταν στο φεστιβάλ που η Χαμάς αιματοκύλισε τις πρώτες πρωινές ώρες, μια μέρα σαν σήμερα έναν χρόνο πριν, όπου σκοτώθηκαν τουλάχιστον 340 άνθρωποι και κρατήθηκαν όμηροι άλλοι 40.

Την τελευταία φορά που εθεάθη, φορούσε ένα κόκκινο σάλι στους ώμους της και περικυκλώθηκε από δεκάδες άλλους τρομαγμένους θαμώνες του φεστιβάλ που έτρεχαν αλλόφρονες σε μια έρημο για να σωθούν, πριν σκαρφαλώσουν στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου.

Για εβδομάδες ο κόσμος αναρωτιόταν αν τα κατάφερε, αν ήταν ζωντανή ή νεκρή, αλλά η Ουκρανικής καταγωγής γυναίκα μίλησε στη DailyMail για την τρομακτική της εμπειρία που θα σημάδεψε όλη τη ζωή της.

Τώρα, ένα χρόνο μετά, η Ουκρανή μητέρα ενός παιδιού άφησε στην άκρη την προσωπική της θλίψη για να μιλήσει για τα γεγονότα που άλλαξαν τη ζωή της για πάντα και τη στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα.

Μιλώντας αποκλειστικά στη MailOnline, η διοργανώτρια γάμων δήλωσε:

«Αν είχα μια ευχή, θα ήταν να είχα πει σε όλους στο φεστιβάλ μία ώρα πριν την επίθεση της Χαμάς ότι κάτι θα συνέβαινε, τότε όλοι θα μπορούσαν να είχαν γλιτώσει. Εγώ επέζησα, αλλά άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Το σκέφτομαι αυτό. Βαραίνει το μυαλό μου. Είμαι ακόμα τραυματισμένη από αυτό που συνέβη ένα χρόνο μετά». 

Και συνέχισε: «Έχω κάνει ψυχοθεραπεία όπως και πολλοί άλλοι που ήταν εκεί και το να μιλάω σε ανθρώπους με βοηθά να αντιμετωπίσω αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα. Αλλά μερικές φορές σκέφτομαι ποιος μπορεί να με βοηθήσει όταν όλα αυτά συμβαίνουν ακόμα γύρω μας και ο φόβος είναι ακόμα εδώ και είναι ακόμα αληθινός».

Η 26χρονη Vlada παλεύει με το μετατραυματικό στρες, ενώ αντιμετωπίζει το συναισθηματικό τραύμα της επιζήσασας τη στιγμή που ένοπλοι τρομοκράτες έπεσαν με αλεξίπτωτα πλαγιάς για να ενωθούν με ενόπλους που επέβαιναν σε μοτοσικλέτες και φορτηγά στην άρρηκτα σχεδιασμένη δολοφονική αποστολή σε ένα μουσικό φεστιβάλ που βάφτηκε με αίμα.

«Το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν να μείνω ζωντανή για την κόρη μου»

Η Vlada αποκάλυψε ότι το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί καθώς εκτυλισσόταν η φρίκη ήταν να μείνει ζωντανή για χάρη της τρίχρονης κόρης της.

Είπε: «Όταν σκέφτομαι εκείνη την ημέρα πριν από ένα χρόνο, όλα φαίνονται τόσο νωπά και το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή ήταν να μείνω ζωντανή για την κόρη μου Romi και ευχαριστώ γι’ αυτό κάθε μέρα. Σύντομα θα γίνει τεσσάρων ετών και για το ένα τέταρτο της ζωής της γνώρισε μόνο τον πόλεμο. Είναι τρομερό για εμάς, αλλά πολλές χώρες δεν φαίνεται να αποδέχονται ή να κατανοούν αυτό που περνάμε».

Η Vlada αποφάσισε να πάει στο φεστιβάλ την τελευταία στιγμή με τον φίλο της Matan και μια φίλη της που ονομάζεται Mai.

Κάποια στιγμή έχασε τον Matan και είδε φίλους να πυροβολούνται και να σκοτώνονται καθώς ένοπλοι πυροβολούσαν όποιον έβλεπαν μπροστά τους.

Έπρεπε να περάσουν σχεδόν 24 ώρες προτού μπορέσει τελικά να αγκαλιάσει τη Romi, ηλικίας τότε τριών ετών.

«Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους τρομοκράτες να νικήσουν. Δεν μπορούμε να είμαστε αδύναμοι – πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί για το Ισραήλ και για τους ομήρους που βρίσκονται ακόμη στη Γάζα. Αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο τρομακτικά εδώ αυτή τη στιγμή για εμάς, έχουμε ρουκέτες από τη Γάζα, ρουκέτες από το Λίβανο και τώρα ρουκέτες από το Ιράν, φαίνεται ότι δεν θα σταματήσουν ποτέ» περιγράφει.

Μιλώντας για τους καθημερινούς της αγώνες, η Vlada – που ζει στην παραθαλάσσια πόλη Ashdod νότια του Τελ Αβίβ – πρόσθεσε: «Γίνονται τρομοκρατικές επιθέσεις, έγινε μία πριν από λίγες ώρες και μία την περασμένη εβδομάδα, απλά δεν αισθάνεσαι ασφαλής όταν φεύγεις από το σπίτι σου, αλλά όπως είπα πρέπει να είσαι δυνατή, δεν μπορείς να τους αφήσεις να νικήσουν.

Αυτοί οι άνθρωποι που επιτίθενται στο Ισραήλ θα πρέπει να φανταστούν πώς είναι για εμάς εδώ να έχουμε ρουκέτες και σειρήνες και να ζούμε με το φόβο μιας τρομοκρατικής επίθεσης.

Θα μπορούσα να βγω από την πόρτα του σπιτιού μου για να πάω στα μαγαζιά και κάποιος θα μπορούσε να μου επιτεθεί».

Στη συνέχεια λέει ότι το μυαλό της, έναν χρόνο μετά, είναι στους ομήρους.

«Αλλά είναι οι όμηροι που είναι ακόμα εκεί και αυτούς σκέφτομαι ακόμα περισσότερο, οικογένειές τους, τα μικρά μωρά που είναι ακόμα εκεί ένα χρόνο μετά. Ποιος θα πίστευε ότι θα βρισκόμασταν ακόμα σε αυτή την κατάσταση ένα χρόνο μετά;» λέει και συνεχίζει:

«Πίστευα ότι θα ήταν μερικές εβδομάδες, ίσως δύο μήνες, αλλά έχει περάσει ένας χρόνος τώρα και φαίνεται ότι με την κατάσταση στον Λίβανο τα πράγματα θα χειροτερέψουν».

Κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 7ης Οκτωβρίου 1.200 άνθρωποι δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τρομοκράτες της Χαμάς.

Από τους 251 ομήρους που πήρε η Χαμάς, 120 άνθρωποι εξακολουθούν να κρατούνται στη Γάζα. Πιστεύεται ότι 41 όμηροι έχουν πεθάνει στα χέρια της Χαμάς.

Η Vlada αποκάλυψε ότι έχει επαφές με κάποιους από αυτούς που πήγαν στο φεστιβάλ: «Μιλάω ακόμα με φίλους που ήταν εκεί και με τους ανθρώπους που με έσωσαν, είμαστε σε μια ομάδα WhatsApp και το ίδιο συμβαίνει και με αυτούς, κανείς μας δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτό συμβαίνει ακόμα.Γίνονται εκδηλώσεις για να θυμηθούμε τι συνέβη στο φεστιβάλ, αλλά εγώ δεν θα πάω γιατί για μένα το πιο σημαντικό είναι να είμαι με τη Romi και τον Matan.

Όταν η Romi ακούει τις σειρήνες φοβάται τόσο πολύ, αρχίζει να κλαίει, λέει η κοπέλα.

Η Vlada θέλει να επιστρέψει σε μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική ζωή.

Η πιο πρόσφατη ανάρτησή της στα social media, μόλις πριν από λίγες ημέρες, δείχνει την τετράχρονη κόρη της Romi να χαμογελά και να παίζει. Άλλες εικόνες δείχνουν τη Vlada να απολαμβάνει τις μέρες στην παραλία με τον Matan.

«Πώς διέφυγα από τη Χαμάς»: Η σοκαριστική μαρτυρία της κοπέλας

Τον περασμένο Δεκέμβριο, η «κοπέλα στα κόκκινα» περιέγραψε για πρώτη φορά τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες για το πώς εκτυλίχθηκε η φρίκη την ημέρα της επίθεσης.

Σε ορισμένα σημεία ξέσπασε σε κλάματα καθώς περιέγραφε τι είχε συμβεί.

Η Vlada δήλωνε: «Δεν έχω μιλήσει πραγματικά για το τι συνέβη σε κανέναν, εξακολουθεί να είναι πολύ οδυνηρό για μένα, έχω μοιραστεί με την οικογένειά μου τη φρίκη εκείνης της ημέρας και εξακολουθώ να ευχαριστώ τον Θεό κάθε πρωί που είμαι ακόμα ζωντανή».

Αφού έφτασαν στο χώρο του φεστιβάλ στο Re’im – μόλις ενάμισι μίλι από τα σύνορα με τη Γάζα – η Vlada, ο Matan και η Mai έστησαν τον καταυλισμό τους και πέρασαν το βράδυ συζητώντας, μια ευκαιρία να χαλαρώσουν από μια πολυάσχολη εβδομάδα σχεδιασμού του γάμου.

«Το περίεργο είναι ότι δεν ήθελα να πάω στο φεστιβάλ. Ήταν απλώς κάτι της τελευταίας στιγμής».

«Ο Matan (ο σύντροφός της) πήρε μερικά εισιτήρια και πήγαμε με μια φίλη. Θυμάμαι ότι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ περίεργη, ο κόσμος διασκέδαζε και χόρευε, αλλά για μένα δεν υπήρχε ενέργεια και δεν χόρευα τόσο πολύ όσο συνήθως όταν πηγαίνω σε αυτά τα φεστιβάλ.

Στις 3 τα ξημερώματα ξάπλωσε σε ένα στρώμα για να κοιμηθεί, αλλά ξύπνησε στις 6.30 π.μ. όταν ενεργοποιήθηκε η εφαρμογή συναγερμού αεροπορικής επιδρομής στο τηλέφωνό της.

Είπε: «Έψαξα για τον Matan και τη Mai και αμέσως άκουσα πυροβολισμούς. Ήταν δυνατά και πολύ κοντά μας. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήξερα τι συνέβαινε και τότε ο Matan απλά φώναξε ότι έπρεπε να τρέξουμε για το αυτοκίνητο.

«Οι πύραυλοι άρχισαν να πέφτουν και απλά ξέσπασε πανικός, ο εκφωνητής είπε να εκκενώσουμε και οι άνθρωποι απλώς άρχισαν να τρέχουν για τα αυτοκίνητά τους».

«Νομίζω ότι στην αρχή οι άνθρωποι νόμιζαν ότι ήταν μόνο μία από αυτές τις συνηθισμένες επιθέσεις με ρουκέτες από τη Γάζα και μόλις αργότερα, όταν κοιτάξαμε τα τηλέφωνά μας, συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν μια πραγματική εισβολή και αυτοί οι τρομοκράτες ήθελαν να μας σκοτώσουν. «Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί, ακόμα και τώρα, ήταν απλά ένα μουσικό φεστιβάλ, ήταν ειρηνικό, ο κόσμος χόρευε και ήρθαν και δολοφόνησαν ανθρώπους, μερικούς από τους φίλους μου, και για ποιο λόγο;».

Τρέχοντας στο αυτοκίνητό της, έσπευσαν προς την έξοδο, αλλά ο δρόμος τους μπλόκαρε από άλλα οχήματα.

«Όλοι κόρναραν, εγώ ήμουν στη θέση του συνοδηγού και ο Μάταν οδηγούσε με τη Μάι πίσω και μετά είδαμε έναν άνδρα μπροστά μας ντυμένο με στρατιωτική στολή».

Τρέχοντας στο αυτοκίνητό της, έσπευσαν προς την έξοδο, αλλά ο δρόμος τους μπλόκαρε από άλλα οχήματα.

Η Vlada είπε: «Όλοι κόρναραν, εγώ ήμουν στη θέση του συνοδηγού και ο Μάταν οδηγούσε με τη Μάι πίσω και μετά είδαμε έναν άνδρα μπροστά μας ντυμένο με στρατιωτική στολή».

«Η όλη κατάσταση είχε διαρκέσει τρεις ώρες, αλλά πέρασε τόσο γρήγορα. Αυτό που κράτησε περισσότερο ήταν όταν περίμενα στη βάση πριν μπορέσουν να με πάρουν και να πάω σπίτι και να δω τη Ρόμι, και της έδωσα τη μεγαλύτερη αγκαλιά που της είχα δώσει ποτέ».

Η εικόνα της Vlada να τρέχει για να σώσει τη ζωή της έκανε τον γύρο του κόσμου.