Πήγε να τρέξει σε μονοπάτι και χάθηκε στο δάσος - Τον βρήκαν μετά από 30 μέρες σχεδόν vεκρό, πώς επέζησε

Ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων χάθηκε για 30 ημέρες μέσα στο δάσος της πολιτείας της Ουάσινγκτον, όταν τελικά διασώθηκε λίγο πριν πεθάνει.

Υποτίθεται ότι θα ήταν μια ημερήσια εκδρομή για τον 30χρονο Ρόμπερτ Σκοκ, ωστόσο πέρασε 30 ημέρες χωρίς φαγητό, καταφύγιο, ρούχα ή κινητό τηλέφωνο. «Νομίζω πως γέρασα μέσα από αυτή τη διαδικασία» είπε στο περιοδικό People.

Ο μουσικός από το Μπλέιν της Ουάσιγκτον είχε προγραμματίσει να πάει για τρέξιμο σε ένα μονοπάτι 30 χιλιομέτρων όταν έφτασε στο Εθνικό Πάρκο North Cascades με τον σκύλο του, τον Φρέντι, στις 31 Ιουλίου.

«Πήγα για μια βόλτα και χάθηκα. Δεν ξέρω να ψαρεύω»

«Είμαι δρομέας μεγάλων αποστάσεων» δήλωσε στη συνέντευξη. «Δεν είμαι πεζοπόρος. Δεν βάζω ένα σακίδιο στην πλάτη προκειμένου να κάνω πολυήμερες εκδρομές. Δεν ξέρω να ψαρεύω. Θέλω να τελειώσω μια διαδρομή όσο πιο γρήγορα γίνεται και να επιστρέψω στο σπίτι μου. Οπότε δεν είχα ούτε μία μπλούζα επιπλέον. Είχα ένα σορτσάκι, είχα τον Φρέντι και ένα τηγάνι για σκύλους. Αυτά ήταν τα μόνα αντικείμενα στο μικρό μου σακίδιο».

Πώς χάθηκε μέσα στο δάσος – Ζούσε σε σπηλιά αρκούδων, έτρωγε κάτι που έμοιαζε με μανιτάρια

Ο Σκοκ δεν περίμενε ότι η περιέργειά του θα τον οδηγούσε τόσο μακριά. Είχε ξεκινήσει να κάνει το μονοπάτι του ποταμού Chilliwack μέσω του μονοπατιού Copper Ridge Trail, διασχίζοντας τον ποταμό με τελεφερίκ. Ωστόσο, ο χάρτης του δεν είχε ανανεωθεί και δεν είχε λάβει υπόψη του τις πυρκαγιές του 2021 και του 2022 που κατέστρεψαν τμήματα του μονοπατιού. «Όταν βγήκα εκεί έξω, το μονοπάτι δεν υπήρχε πια» δήλωσε ο Σκοκ. «Ήμουν περίεργος να μάθω τι συνέβη σε αυτό το μονοπάτι και η περιέργειά μου με έκανε να συνεχίσω». Και κάπως έτσι έχασε το δρόμο του.

ο κινητό του έκλεισε από μπαταρία τη δεύτερη μέρα και την τρίτη μέρα έστειλε το σκύλο του να βρει το σπίτι τους. Ο Σκοκ άρχισε να χάνει την αίσθηση του χρόνου. «Δεν τα πήγαινα καλά».

Βρήκε μια φωλιά που παλαιότερα ζούσαν αρκούδες. «Έτρωγα ότι έβρισκα. Έτρωγα ένα πράγμα που είχε γεύση σαν κανονικό μανιτάρι που θα έτρωγες πάνω σε μια πίτσα ή κάτι τέτοιο. Ήταν το μόνο που μπορούσα να φάω όλο αυτό το διάστημα, εκτός από τα μούρα».

Κι ενώ τις πρώτες ημέρες φώναζε απεγνωσμένα για βοήθεια, σιγά σιγά σταμάτησε καθώς άρχισε να χάνει την ελπίδα.

Η μητέρα του δεν ήξερε καν ότι πήγε για πεζοπορία

Στις 4 Αυγούστου, το καταφύγιο ζώων Whatcom Humane Society στην πολιτεία της Ουάσινγκτον τηλεφώνησε στη μητέρα του Σκοκ, Ζαν Τόμσον, στη Βόρεια Καρολίνα, αναφέροντας ότι είχαν βρει τον σκύλο του αλλά δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τον ίδιο. Η Τόμσον συνειδητοποίησε τότε πως δεν είχε επίσης νέα από τον γιο της.

Από την άλλη άκρη της χώρας, δεν είχε ιδέα πως ο γιος της σχεδίαζε να πάει για τρέξιμο. Στις 5 Αυγούστου τηλεφώνησε στο αστυνομικό τμήμα Whatcom, το οποίο σύντομα την ενημέρωσε ότι το αυτοκίνητό του είχε ήδη βρεθεί.
Οι αξιωματικοί της είπαν ότι ο γιος της μπορεί να χάθηκε στο δάσος, αλλά εκείνη δεν μπορούσε να το πιστέψει. «Ειλικρινά, δεν ένιωσα ποτέ ότι είχε χαθεί στο πάρκο παρά τις πιθανότητες».

Πώς τον βρήκαν οι διασώστες

Όσο για τον Σκοκ, μέχρι την 30η ημέρα, είχε καταρρεύσει στην όχθη του ποταμού Chilliwack με σοβαρή δυσεντερία και «πραγματικά ένιωθα ότι ήμουν κοντά στο θάνατο» είπε στο People. «Καθόμουν εκεί γυμνός και ήξερα ότι δεν επρόκειτο να βγάλω τη νύχτα» είπε. «Οπότε είπα: ‘Θα ουρλιάξω για τελευταία φορά’ Και φώναξα άλλη μία φορά ‘βοήθεια’».

Αυτή η φορά όμως, οι κραυγές του εισακούστηκαν. Τα μέλη του Pacific Northwest Trail Association επέστρεφαν στον καταυλισμό τους μετά από εργασίες συντήρησης σε ένα μονοπάτι, όταν ο Skok φώναξε για τελευταία φορά.

Σύντομα μεταφέρθηκε με αεροπλάνο σε νοσοκομείο όπου πέρασε άλλον έναν μήνα ανάρρωσης, κατά τη διάρκεια του οποίου η μητέρα του και ο πατριός του ήταν στο πλευρό του. «Έμαθα μόνο μερικά αποσπάσματα της περιπέτειάς του» δήλωσε η μητέρα του. «Ένα μέρος του εαυτού μου δεν θέλει να μάθει γιατί δεν αντέχω να σκέφτομαι πόσο υπέφερε».

Όσο για τους πρώτους διασώστες που βρήκαν το σχεδόν άψυχο σώμα του, ο Σκοκ είπε: «Είναι υποτιμητικό να πω πόσο πραγματικά ευγνώμων είμαι για αυτούς τους ανθρώπους που ήταν εκεί εκείνη την ημέρα, επειδή ήρθε αρκετά κοντά στη γραμμή του τερματισμού».