Πρωτιά για τον «Ανήφορο» του Νίκου Καζαντζάκη... 65 χρόνια μετά το θάνατό του!

Η αξία του συγγραφέα και η διαχρονικότητα των σπουδαίων μηνυμάτωνπου απορρέουν απότα έργα του επιβεβαιώνονται για ακόμη μία φορά.

Μπορεί να έχουν περάσει 65 ολόκληρα χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Καζαντζάκη, ωστόσο ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο, καθώς στα ράφια των βιβλιοπωλείων κυκλοφορεί, εδώ και λίγες ημέρες ένα ακόμη ανέκδοτο βιβλίο του.

Πρόκειται για ένα σχεδόν άγνωστο έργο, το βιβλίο «Ο Ανήφορος», του οποίου το χειρόγραφο (που αποτελεί τμήμα από τις συλλογές του ιδρυτή του Μουσείου Νίκου Καζαντζάκη, Γιώργου Ανεμογιάννη) σώζεται στο Μουσείο Νίκος Καζαντζάκης στη Μυρτιά Ηρακλείου, ενώ σελίδες του εκτίθενται στη Μόνιμη Έκθεση.

Tα ζοφερά χρόνια του πολέμου, τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ελλάδα, όπου ο Νίκος Καζαντζάκης παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα για να μπορέσει να γράψει και να συγκεντρωθεί, περιγράφονται στο μυθιστόρημα «Ο Ανήφορος» που κυκλοφορεί από τις 26 Οκτωβρίου από εκδόσεις Διόπτρα.

Η αξία του μεγάλου Έλληνα στοχαστή και η διαχρονικότητα των σπουδαίων μηνυμάτων που απορρέουν από τα έργα του, επιβεβαιώνονται για ακόμη μία φορά, καθώς «Ο Ανήφορος» βρίσκεται στην πρώτη θέση των ευπώλητων στις κυριακάτικες εφημερίδες, γεγονός που αποδεικνύει ότι τα λόγια του είναι ικανά να διαπεράσουν τους αιώνες.

«Δε με νοιάζει ο θάνατος, με νοιάζει η φθορά· αυτή εξευτελίζει τον άνθρωπο. Αυτήν πρέπει να νικήσω…», έλεγε κάποτε ο Νίκος Καζαντζάκης, λόγια προφητικά που έμειναν για να τον χαρακτηρίσουν μέχρι σήμερα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

«Σκλάβοι γεννηθήκαμε και πολεμούμε όλη μας τη ζωή να γίνουμε ελεύτεροι».

Η δράση του μυθιστορήματος εκτυλίσσεται αμέσως μετά τον πόλεμο σε Κρήτη και Αγγλία. Ο Κοσμάς, έπειτα από απουσία είκοσι χρόνων και την ενεργή συμμετοχή του στον πόλεμο, επιστρέφει στην πατρίδα του, το Μεγάλο Κάστρο, μαζί με την Εβραία γυναίκα του, τη Νοεμή, η οποία κουβαλάει την πανανθρώπινη μνήμη του Ολοκαυτώματος και μαζί της την ερώτηση για την αξία της ζωής.

Έχουν περάσει μόλις μερικές μέρες από τον θάνατο του πατέρα του κι η Κρήτη μετράει τις πληγές της αναβιώνοντας προσωπικές ιστορίες θάρρους και πόνου. Ο άνθρωπος που βγαίνει από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να στοχαστεί, ένας άνθρωπος που δεν έχει σωθεί, που κινδυνεύει, και ο Κοσμάς μεταβαίνει στη μεταπολεμική Αγγλία για να τον σώσει. Το προσωπικό κόστος της επιλογής του είναι τεράστιο. Όμως αυτό είναι το χρέος, αυτός είναι ο ανήφορος που όλοι πρέπει να διαβούμε.

«Δε με νοιάζει ο θάνατος», συλλογίζουνταν, «με νοιάζει η φθορά· αυτή εξευτελίζει τον άνθρωπο. Αυτήν πρέπει να νικήσω…» Είχε γεράσει η πολιτεία της παιδικής του ηλικίας και της νιότης, θρύβουνταν κι αυτή, άρχιζε να γίνεται κουρνιαχτός και να σκορπίζεται στον άνεμο. Μπορούσε άλλη πολιτεία να χτιστεί απο πάνω της μα δε θα ’ταν η δική του· θα ξαναγέμιζαν πάλι οι δρόμοι με νέους μα δε θα ’ταν η δική του νιότη… «Αγαπημένο Κάστρο», μουρμούριζε κοιτάζοντάς το με τρυφερότητα, «γεράσαμε…»

Πηγή: protothema.gr