Καταγγελία για το κυνοκομείο Λαμίας

Πριν από μερικούς μήνες από την περιοχή του Σιδηροδρομικού Σταθμού Λειανοκλαδίου περισυνελέγησαν από το δήμο τρία αδέσποτα σκυλιά, τα οποία και οδηγήθηκαν στη συνέχεια στο δημοτικό καταφύγιο (κυνοκομείο) Λαμίας. Το ένα  από αυτά επανεντάχθηκε λίγες ημέρες αργότερα, ενώ τα άλλα δύο παρέμειναν εκεί για άγνωστο χρονικό διάστημα. Και λέω άγνωστο διότι από τα δύο που έμειναν στο κυνοκομείο το ένα,  ηλικίας 7-8 ετών, όπως μας γνωστοποιήθηκε την 10^η-02-2025  από τον αρμόδιο υπάλληλο του κυνοκομείου «έχει πεθάνει από καιρό». Για το άλλο δεν έχω πληροφόρηση. Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι, αυτόν το καιρό που τα ζώα παρέμεναν στο κυνοκομείο Λαμίας σε αιτήματα μελών του φιλοζωικού συλλόγου για την επανένταξη των σκυλιών, όπως προβλέπεται από το νόμο,  η απάντηση του αρμόδιου αντιδημάρχου ήταν ότι «…αυτά μαζεύτηκαν μετά από τηλεφώνημα που έγινε από το γραφείο του υπουργού» (ποιού άραγε;).

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα την 10^η-02-2025 έμαθα από τον προαναφερθέντα υπάλληλο ότι το ζώο έχει πεθάνει, αλλά χωρίς να γνωρίζει ΑΚΟΜΑ την αιτία θανάτου. Ωστόσο ο ίδιος υπάλληλος προηγουμένως παραδέχθηκε σε άλλη φιλόζωη που επίσης επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του ότι το συγκεκριμένο σκυλί έχει πεθάνει από καιρό. Έτσι εύλογα γεννάται το ερώτημα: πότε και με ποιόν τρόπο θα διαπιστωθεί η αιτία θανάτου του ζώου μετά από τόσο καιρό, σύμφωνα με την ομολογία του υπαλλήλου; Επειδή η συνήθης αιτία θανάτου των φιλοξενούμενων ζώων εκεί υπήρξε ανέκαθεν ο κανιβαλισμός, σε γνώση βέβαια των υπαλλήλων, μιας και τα ζώα φιλοξενούνται διαχρονικά διαχωρισμένα σε αγέλες  και όχι ανά μονάδα, όπως σαφώς ορίζεται από το σχετικό νόμο, θα βόλευε τους υπεύθυνους ο ισχυρισμός ότι το συγκεκριμένο ζώο πέθανε από παθολογικά αίτια (για την αντιμετώπιση των οποίων τι έκαναν αυτοί;). Όμως, εφόσον ο υπάλληλος ομολογεί, γιατί ουσιαστικά περί ομολογίας πρόκειται, ότι δεν γνωρίζει την αιτία θανάτου παρόλο που αντιλήφθηκε αμέσως και χωρίς ιδιαίτερη περιγραφή το ζώο στο οποίο αναφερόμουν, πως θα διαπιστωθεί αυτή εκ των υστέρων σε ένα ζώο το οποίο σίγουρα θα βρίσκεται σε πλήρη σήψη; Θα αναλάβει αυτή την ευθύνη ο απασχολούμενος εκεί κτηνίατρος; Λαμβάνοντας δε υπ’οψιν και περιστατικό με νεαρή γάτα την περασμένη εβδομάδα, η οποία πέθανε μερικές ώρες μετά από επέμβαση στείρωσης που έγινε στο καταφύγιο, γεννούνται πλέον και άλλα ερωτήματα:

• Πόσα ζώα από αυτά που περισυλλέγονται πεθαίνουν εκεί πριν επανενταχθούν (όπως ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ) και κανένας δεν αντιλαμβάνεται την απουσία τους, παρά μόνο οι υπάλληλοι του κυνοκομείου;
• Ποιος άλλος βεβαιώνει την αιτία θανάτου των ζώων πέραν από έναν υπάλληλο με την ιδιότητα του κτηνιάτρου, ο οποίος ελέγχεται μόνο από τη συνείδησή του και είναι δυνητικά υπεύθυνος για τον ίδιο τον θάνατο; Ποιος ελέγχει τις συνθήκες υπό τις οποίες διαβιούν τα φιλοξενούμενα εκεί ζώα, ιδιαίτερα όταν ο πληθυσμός τους αυξάνεται (και λόγω της μη επανένταξης) σε μία μονάδα με άδεια λειτουργίας ΓΙΑ ΟΚΤΩ (8) ΜΟΝΟ ΖΩΑ; Ένας απολογισμός θα εμφάνιζε τα πραγματικά νούμερα σχετικά με τις εισαγωγές, τις «απώλειες», τις επανεντάξεις και τα φιλοξενούμενα ανά πάσα στιγμή ζώα.
• Που καταλήγουν τα πεθαμένα ζώα; Υπάρχει σύμβαση με κατάλληλα αδειοδοτημένη μονάδα διαχείρισης, ή συνεχίζουν όπως παλαιότερα να στοιβάζονται και να σαπίζουν στο χώρο έξω από το δυτικό όριο του γηπέδου του κυνοκομείου, στα όρια της περίφραξης;
• Υπάρχει πραγματικά το ελάχιστο ενδιαφέρον από τους υπαλλήλους για τα φιλοξενούμενα εκεί ζώα, το οποίο ενδιαφέρον βέβαια προαπαιτεί ενσυναίσθηση, ή αυτά αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα αδιάφορης διαχείρισης και η εργασία των πρώτων ως αγγαρεία, λόγω της έλλειψης δυνατότητας ελέγχου και διαμαρτυρίας από τα υποκείμενα στις «φροντίδες» τους ζώα;
• Αποτελεί πράγματι κριτήριο επιλογής των αδέσποτων προς περισυλλογή το τηλεφώνημα από το γραφείο ενός υπουργού ή εφαρμόζεται και ο σχετικός νόμος ως προς τα σχετικά διαλαμβανόμενα;
• Τα κονδύλια που δαπανώνται για τη συντήρηση του κυνοκομείου που αναλύονται σε δαπάνες για το προσωπικό που απασχολείται για την καθαριότητα, για την περισυλλογή, για την παροχή κτηνιατρικών υπηρεσιών, για την προμήθεια φαρμάκων και τροφών αλλά και σε άλλα λειτουργικά έξοδα, πέραν του ότι σίγουρα εξυπηρετούν τους ως άνω συμβεβλημένους, τι ακριβώς συνολικά προσφέρουν στα φιλοξενούμενα ζώα αλλά και στην τοπική κοινωνία, πέραν της απάνθρωπης εξάλειψης μιας, για ορισμένους ευτυχώς, όχλησης (αδέσποτα);

Η αδιάφορη αντιμετώπιση του συγκεκριμένου περιστατικού από το προσωπικό προφανώς και οφείλεται στη συχνότητα με την οποία παρόμοια τέτοια συμβαίνουν εκεί, αλλά και στην πεποίθησή τους περί ατιμωρησίας και έλλειψης δυνατότητας αμφισβήτησης των όποιων σχετικών ισχυρισμών τους. Όμως, δική μου  πεποίθηση  είναι, και η οποία στηρίζεται στην προσωπική μου εμπειρία από τον χώρο, ότι το συγκεκριμένο ζώο, όντας σχετικά νεαρό πέθανε (στην καλύτερη για τους διαχειριστές του περίπτωση) από αδιαφορία και εγκατάλειψη, λαμβάνοντας υπόψιν την εικόνα απίσχνανσης που αυτό παρουσίαζε ένα μήνα περίπου πριν, σύμφωνα με επισκέπτρια που το είδε ή, στην χειρότερη, κανιβαλίστηκε από άλλα ζώα. Σε κάθε περίπτωση, η συγκεκριμένη αντιμετώπιση είναι απαράδεκτη,  ιδιαίτερα όταν συγκρίνουμε το κόστος λειτουργίας της μονάδας που βαρύνει όλους τους δημότες, με την μόνη, πέραν της χρηματοδότησης των συμβεβλημένων εκεί εργαζομένων, υπηρεσία που αυτή προσφέρει, που είναι ουσιαστικά η «εξαφάνιση» από τα μάτια των δημοτών των «ενοχλητικών» αδέσποτων, χωρίς να εξασφαλίζονται τουλάχιστον τα προβλεπόμενα από το νόμο και την σκοπιμότητα της ίδρυσης και λειτουργίας τέτοιων μονάδων. Ας αναλογιστεί κανένας ποιο είναι το ορατό αποτέλεσμα στη μείωση του πληθυσμού των αδέσποτων στο δήμο, μέσω του προγράμματος στειρώσεων, το οποίο υποτίθεται πως εφαρμόζει αυτός, επιδιωκόμενο που αποτελεί και βασική αιτία ψήφισης κάθε νομοθετήματος σχετικού με τα αδέσποτα ζώα στην Ελλάδα.    

Γ. Γ. ΚΟΤΣΙΛΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Χάθηκαν κλειδιά από αυτοκίνητο Citroen - Μήπως τα βρήκατε;