Η ταινία «Satonella»,της BelleArteLamia ξεκινάει το ταξίδι της στα Φεστιβάλ Ικαρίας και Σκύρου!

Η μικρού μήκους ταινία «Satonella», μια συμπαραγωγή της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, του ΟΠΑΣΤΕ και της Belle Arte Lamia επιλέχθηκε να συμμετέχει στο Ikaria Film Festival το οποίο θα υλοποιηθεί στις 23 / 24 Αυγούστου 2024 στον Αγ. Κήρυκο Ικαρίας! Στις 30 και 31 Αυγούστου στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Σκύρου!

Η ταινία είναι σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη. Πρωταγωνιστούν η Ανθή Ανδρεοπούλου, ο Ζαν-Νοέλ Βαντέρ και ο μικρός Απόλλωνας Λεβάκος. Τα γυρίσματα έγιναν στα Λουτρά Αιδηψού το καλοκαίρι του 2022.

Ευχόμαστε στην ταινία «Satonella» καλή επιτυχία σε αυτό το πρώτο της ταξίδι!

Λίγα λόγια για την ταινία:

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα νεκρό ψάρι που επιπλέει στη θάλασσα δίνει την αφορμή σε μια γιαγιά να μιλήσει στον εγγονό της για την επίπονη απώλεια του παππού, για τη ζωή και το θάνατο και την αγάπη που δε χάνεται. Μέσα από την ενασχόληση του παππού με το ψάρεμα και μια παλιά ιστορία που η γιαγιά αφηγείται, γίνεται φανερό πως δεν αρκεί να φροντίζουμε το περιβάλλον αλλά και να αγωνιζόμαστε για αυτό.

Trailer ταινίας

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το 2009, οι παραλίες ενός κλειστού κόλπου γέμισαν με τα κουφάρια εκατοντάδων νεκρών ψαριών. Οι επιστήμονες αποφάνθηκαν και οι αρχές του τόπου στήριξαν σθεναρά την άποψη, ότι ο «ένοχος» για αυτή την οικολογική καταστροφή είναι το φύκι Chatonella. Αυτό είναι το όνομα του μικρο-φύκους που αποδεκάτισε τα ψάρια και πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία τη δεκαετία του ’50. Το φαινόμενο έχει παρατηρηθεί και αλλού στην Ελλάδα και τον κόσμο. Η διεθνής επιστημονική κοινότητα δεν έχει αποφανθεί τι είναι αυτό που οδηγεί στις πληθυσμιακές εκρήξεις των τοπικών φυκών ωστόσο, οι επιστήμονες ενοχοποιούν αρκετά συχνά την ανθρωπογενή ρύπανση και τον ευτροφισμό που αυτή προκαλεί στα θαλάσσια οικοσυστήματα.

Σε μια παραλία, μια γιαγιά και ο εγγονός της, βρίσκουν ένα νεκρό ψάρι. Με αφορμή αυτό, μιλούν για την απώλεια του παππού που ακόμα τους πονάει, για τη ζωή και το θάνατο, την αγάπη που δε χάνεται, ενώ μέσα από flashbacks μαθαίνουμε για μια οικολογική καταστροφή που ουσιαστικά οδήγησε στο «χαμό» του παππού. Μέσα από την ιστορία αυτή αναδεικνύεται ο αντίκτυπος της καταστροφής, όχι μόνο στο περιβάλλον, αλλά και σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο για όλη την περιοχή και γίνεται φανερό πως δεν αρκεί να φροντίζουμε το περιβάλλον αλλά και να αγωνιζόμαστε για αυτό.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Σε μια εποχή που η τέχνη του κινηματογράφου διαρκώς κινείται ανάμεσα στην ωμότητα, τη βία, το αδιέξοδο, το τέλμα, και τη διαρκή πρόκληση για την πρόκληση, η ταινία μικρού μήκους Satonella έρχεται να στρέψει το βλέμμα του θεατή στην τρυφερότητα της μνήμης, την εμπιστοσύνη στο διάλογο μεταξύ των γενεών, σε μια ποιητική ματιά και σε μια ήσυχη ενατένιση του βίου.

Η ταινία γυρισμένη εξολοκλήρου στο υπέροχο θέρετρο της Αιδηψού λειτουργεί θεραπευτικά όπως ακριβώς λειτουργεί και ολόκληρη η πόλη εδώ και χιλιετίες για τους επισκέπτες της.

Μια γιαγιά και ένας εγγονός μπροστά στη θάλασσα με έναν αφοπλιστικά τρυφερό τρόπο μιλούν για τη βαθύτατη αλληλεπίδραση του ανθρώπου με τη θάλασσα, για τους κοινωνικούς αγώνες που παραμένουν ζωντανοί, για τις συγκλονιστικές μνήμες και τη πλατιά σοφία των απλών ανθρώπων του μόχθου.

Παράλληλα με μια τεχνική flash back βλέπουμε τον απόντα της ταινίας, τον παππού, έναν ξερακιανό ψαρά του οποίου η σιωπή και το βλέμμα μας μεταφέρει εκεί που δεν φτάνουν οι λέξεις: στην οικολογική δικαιοσύνη που ακόμα αργεί πολύ, στην αναλγησία της πολιτείας για τους ψαράδες που χάνουν τη δουλειά τους, την αδιαφορία της εξουσίας για την ευημερία των πολιτών.

Η χρήση τέλος εμβόλιμων σκηνών μαγικού ρεαλισμού κατά τις οποίες η γιαγιά και ο παππούς συναντιούνται μπροστά στη θάλασσα ή ανάμεσα σε απλωμένα σεντόνια που μοσχοβολούν κρατούν το όνειρο ενός πιο φωτεινού και ανθρώπινου κόσμου ζωντανό μπροστά στο φάσμα μιας απειλητικής καθημερινότητας στην οποία η ασχήμια τείνει να γίνει μονόδρομος.

Είμαι ευγνώμων σε όλη την ομάδα της ταινίας η οποία επένδυσε σεναριακά, υποκριτικά, μονταζικά, φωτογραφικά και μουσικά σε μια επανεφεύρεση της τρυφερότητας καθώς και σε μια επανοικειοποίηση ενός ποιητικού σινεμά το οποίο όλοι έχουμε ανάγκη.

Κώστας Γάκης