Στυλίδα: Αφιέρωμα στις "Μορφές του Ρεμπέτικου"

Την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου στις 8:00μ.μ., στο ανοιχτό θέατρο Μαρία Κάλλας, στο πάρκο του λαού Στυλίδας.

Ο Μουσικός Όμιλος Στυλίδας, συνδιοργανώνει με την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, τον Ο.Π.Α.ΣΤ.Ε., και το Δήμο Στυλίδας, τις "Μορφές του Ρεμπέτικου".

Με τα τραγούδια μας, θα στείλουμε ένα ευχαριστώ στους μεγάλους του Ρεμπέτικου για την πλούσια παρακαταθήκη που μας άφησαν.

Σας περιμένουμε, λοιπόν, με ελεύθερη είσοδο, την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου στις 8:00μ.μ., στο ανοιχτό θέατρο Μαρία Κάλλας, στο πάρκο του λαού Στυλίδας.

Θα θυμηθούμε και θα τραγουδήσουμε Ρεμπέτικα τραγούδια, που εκφράζουν τα βιώματα των λαϊκών ανθρώπων.

Η μουσική μας συντροφιά είναι: ο Μπάμπης Τσέρτος, η Χορωδία Στυλίδας με τους εξαιρετικούς μουσικούς: Μαρία Βε στο ακορντεόν, Γιάννης Τσέρτος στο πιάνο, Κώστας Ζαριδάκης στο μπουζούκι.

Η μουσική παράδοση του Ρεμπέτικου εντάχθηκε στον αντιπροσωπευτικό κατάλογο της UNESCO για την "Αυλή Πολιτιστική Κληρονομία της Ανθρωπότητας".

Προϊστορία:

Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι το ελληνικό αστικό τραγούδι στη απαρχή του. Εξελίχθηκε μέσα από την ελληνική μουσική παράδοση, του δημοτικού τραγουδιού και των κλέφτικων από τους κατοίκους των ελληνικών πόλεων.

Τα πρώτα ρεμπέτικα ακούσματα άρχισαν να σημειώνονται στην Αθήνα στις φυλακές του Μεντρεσέ το 1834 τα λεγόμενα "μουρμούρικα".

Την ίδια εκείνη εποχή οι Βαυαροί προσπαθούσαν να εισάγουν στη τότε αθηναϊκή κοινωνία τις καντρίλιες και την πόλκα. Αντίθετα στη πλατεία του Ψυρρή τα μουρμούρικα, και τα σεβνταλήτικα άρχισαν να βρίσκουν ανάπτυξη.

Στις αρχές του 1900 τα ρεμπέτικα αποτελούσαν το λαϊκό τραγούδι των φτωχών συνοικιών των κυριοτέρων πόλεων. Την ίδια εποχή εμφανίζονται στον Πειραιά ως πρωτορεμπέτικα τα λεγόμενα "γιαλάδικα", που πήραν τ΄ όνομά τους από τη συχνά επαναλαμβανόμενη λέξη "γιάλα -γιάλα" ή "αμάν γιάλα" ή "γιαλελέλι".

Μετά το 1922 έγινε μίξη των τραγουδιών μ΄ εκείνα της Μικράς Ασίας και του Βοσπόρου, με έντονη την εμφάνιση του αμανετζίδικου λαϊκού τραγουδιού.

Τότε εμφανίζονται και τα περισπούδαστα του είδους Καφέ Αμάν όπου το ρεμπέτικο τραγούδι άρχισε ν΄ αναπτύσσεται ευρύτατα μέχρι το 1936 όταν και απαγορεύτηκαν θεωρούμενα ως τουρκοειδή. Σημειώνεται πως ένα χρόνο πριν το 1935, τα αμανετζίδικα είχαν απαγορευτεί στη Τουρκία θεωρούμενα ως κατάλοιπο ελληνικό μουσικό είδος.