Φρούτα εποχής: Μια έκθεση Σύγχρονης Τέχνης του Γεράσιμου Καραντινού, στη Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας «Αλ. Κοντόπουλος»

Διαβάστε την τεχνοκριτική από την Δρ. Έφη Παπαευθυμίου, για την έκθεση που την εποχή αυτή παρουσιάζεται στη Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας.

Η έκθεση θα φιλοξενείται στο χώρο από μέχρι τις 29 Νοεμβρίου 2024.

«Φρούτα εποχής, μετωνυμία του ανθρώπου και της εποχής του.

Φρούτα που προορίζονται να σαπίσουν, απεικονίζονται σε πλήρες μεγαλείο φορτωμένα τα διάσημα μιας εφήμερης ακμής. Σύντομα θα αρχίσει η συρρίκνωση, οι καμπύλες φόρμες θα τσαλακωθούν, το κάλλος τους θα αμαυρωθεί, οι εσωτερικές δυνάμεις που κρατούσαν τον καρπό σφιχτό και θαλερό, θα νικηθούν από τις εξωτερικές ώσεις της φθοράς.

Φρουτιέρες ολόγιομες με δροσερά φρέσκα φρούτα που σταδιακά «θαμπώνουν», λευκές σκιές αυτού που κάποτε υπήρξαν. Παρουσίες που είναι δυνητικά απουσίες.

Φθορά και αφθαρσία, ακμή και μαρασμός, ζωή και θάνατος.

Ένα θλιβερό αποτύπωμα μένει στον άλλοτε διευρυμένο χώρο που καταλάμβανε η ύπαρξη κι όλα αρχίζουν από την αρχή. Το εναπομείναν κουκούτσι εμπεριέχει δυνητικά τη ζωή.

Η Έκθεση «Φρούτα Εποχής» πραγματεύεται το κυρίαρχο δίπολο της φθοράς και της αφθαρσίας μέσα από μια διαλεκτική προσέγγιση, γιατί ακριβώς τίποτε δεν χάνεται οριστικά, όσο ο σπόρος είναι εν δυνάμει ζωή και καμία εντελέχεια δεν είναι δυνατόν να εμποδισθεί στη φάση της εξελικτικής άνθισης των όντων. Ο σπόρος θα γίνει το δροσερό, μυρωδάτο ελκυστικό φρούτο, θα εγγίσει την εντελέχεια της ύπαρξής του και σταδιακά θα αποσυντεθεί -από ένα οριακό σημείο κάμψης και μετά-, για να φτάσει στο τέλος που είναι και «τελείωση».

Όμως, μια νέα αρχή εγκυμονείται σε κάθε τέλος και ένα τέλος εμπεριέχεται σε κάθε νέα αρχή.

Κυρίαρχο ρόλο στην εξέλιξη αυτή παίζει ο πανδαμάτωρ Χρόνος. Όχι τόσο ο εξωτερικός χρόνος των ρολογιών, αλλά ο εσωτερικός χρόνος, η βαθύτερη ανθρώπινη συνείδηση που είναι συγκροτημένη ως συνεχής ροή. Άλλωστε, ο αντικειμενικός χρόνος εξαρτάται από τον υποκειμενικό, με την έννοια ότι τα πράγματα του εξωτερικού κόσμου, δύνανται να μετρηθούν με το χρονόμετρο ή το ρολόι, μόνο και μόνο, επειδή το άτομο έχει την εσωτερική εμπειρία μιας ακολουθίας νοητικών δραστηριοτήτων στον υποκειμενικό του χρόνο.

Όλα εξαρτώνται από τη θεμελιακή «ροή των ακολουθιών», που παρέχει τις «νοητικές» δομές που κάνουν τον κόσμο να εμφανίζεται τέτοιος που είναι και βρίσκεται στην αρχή όλων των πραγμάτων του εξωτερικού κόσμου.

Η Έκθεση είναι μια εικαστική πραγματεία στην έννοια του Χρόνου, του κύκλου της ζωής, της διαρκούς ροής και μεταμόρφωσης των πάντων.
Σε κάθε στιγμή υπάρχει το όλον του χρόνου που είναι σύνθεση τριών στοιχείων: μιας πρωταρχικής εντύπωσης, μιας ανάμνησης του παρελθόντος και μιας επίγνωσης του μέλλοντος. Κάθε χρονικό σημείο πάνω στη γραμμή του χρόνου, κρατά κάτι από τα γειτονικά του σημεία προς τα δεξιά και τα αριστερά, με την διαίσθηση να αντιστοιχεί στο μέλλον και τη μνήμη στο παρελθόν.

Το χρονικό σημείο δεν είναι ένα μεμονωμένο σημείο, αλλά παραπέμπει στα πριν και τα μετά, όπως οι νότες σε μια μουσική συμφωνία.

Κάθε δροσερό φρούτο υπήρξε σπόρος και πρόκειται να μαραθεί διερχόμενο από πολλά στάδια εξελικτικής διαδικασίας. Κάθε τέτοια πρωταρχική εντύπωση, κλείνει ταυτόχρονα μέσα της την ακολουθία αυτού που υπήρξε και αυτού που θα γίνει.

Είμαστε χρόνος που ρέει…

Η Έκθεση του Καραντινού, με επιμέλεια του θεωρητικού τέχνης, κ. Κωνσταντίνου Μπουραζάνη, είναι μια Έκθεση σύγχρονης τέχνης, με έμφαση στο εννοιολογικό περιεχόμενο και τη μορφοπλασία ιδεών και υπαρξιακών ερωτημάτων, με ιδιότυπα γλυπτά και κατασκευές.

Άκρως εντυπωσιακό, ότι η πρώτη ύλη που έχει χρησιμοποιηθεί, είναι το ίδιο το οργανικό υλικό των φρούτων, που έχει συντηρηθεί - μουμιοποιηθεί με διάφορους τρόπους, σε μια προσπάθεια να διατηρηθεί η θνήσκουσα μορφή, ένα περιέχον κενό περιεχομένου, υπόμνηση αυτού που κάποτε υπήρξε. Μια απόπειρα διατήρησης, εναντίον της ανίκητης φθοράς και του αφανισμού.

Η διαλεκτική αντιμετώπιση των ερωτημάτων του καλλιτέχνη και ο εικαστικός του λόγος είναι βαθυστόχαστος και μεγαλοφυής. Παρέχει ένα είδος οντολογικής μύησης και προτείνει ουσιαστικές αλήθειες στις πιο θεμελιώδεις ανησυχίες του ανθρώπου.»

Δρ. Έφη Παπαευθυμίου
Ιστορικός Τέχνης-Μουσειολόγος