«Ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία…» στο 1ο Λύκειο Λαμίας

Η θλίψη και ο πόνος του σήμερα, μαζί με την ελπίδα για ένα καλύτερο και ασφαλέστερο αύριο…

Με ένα διαφορετικό τρόπο, οι μαθητές του 1^ου Λυκείου Λαμίας θέλησαν να δείξουν τα συναισθήματά τους για το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών.

Ειδικότερα, αποφάσισαν να τα αποτυπώσουν σε τοίχο του σχολείου τους, αφιερώνοντας τα σχέδια τους στις 57 αδικοχαμένες ψυχές, για τις οποίες ο χρόνος σταμάτησε στις 23:21’ εκείνο το μοιραίο βράδυ.

Διαβάστε την επιστολή των παιδιών του 1^ου Λυκείου Λαμίας και δείτε τον δικό τους τοίχο. Έναν τοίχος που έχει πλέον τη δική του ιστορία, αποτυπωμένη με μπογιά… και ενσυναίσθηση.

«Μια στιγμή ήταν αρκετή για να χαθούν 57 ζωές. 28 Φεβρουαρίου 2023, το δυστύχημα στα Τέμπη που συγκλόνισε το Πανελλήνιο. Όλη η Ελλάδα θρηνεί. Ο καθένας ξεχωριστά μόνος του, με τον τρόπο του και όλοι μαζί διαμαρτυρόμαστε. Διαδηλώσεις, συνθήματα με τσάντες, αναρτήσεις, τραγούδια.

Το 1ο Γενικό Λύκειο Λαμίας διαμαρτυρήθηκε με τον δικό του τρόπο. Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα, την οποία δούλεψε, εξέλιξε κάνοντάς τη καλύτερη. Μαθητές ευαισθητοποιημένοι, αντιδρώντας με το δικό τους τρόπο, αποφάσισαν πως με την τέχνη τους μπορούν να περάσουν ένα μήνυμα, το δικό τους μήνυμα. Έτσι, με την ενσυναίσθηση οδηγό, μπαίνοντας έστω για λίγα λεπτά στη «θέση» εκείνων που θρηνούν τα δικά τους πρόσωπα, αποφασίζουν να αναλάβουν δράση, φιλοτεχνώντας και αφιερώνοντας ένα σχέδιο μνήμης σε αυτούς, σ’ έναν τοίχο του σχολείου τους.

Ο τοίχος απεικονίζει ένα τρένο στα σύννεφα, κάπου πολύ ψηλότερα από εδώ, κάπου καλύτερα από εδώ. Με την ελπίδα πως όλοι αυτοί οι φοιτητές ζουν πλέον σε ένα ομορφότερο κόσμο. Τα περιστέρια πετάνε έξω από το τρένο, συμβολίζοντας όλες αυτές τις ψυχές που το πήραν με προορισμό το άπειρο. Γιατί εκεί σταμάτησε το ρολόι μας… και δείχνει άπειρο.

Θλίψη, Πόνος, Λύπη, Απογοήτευση, Θυμός, Φόβος... Συναισθήματα κυρίαρχα στις καρδιές μας. Συναισθήματα που σαν έφηβοι, νέοι άνθρωποι, βιώσαμε από την πρώτη στιγμή που μάθαμε για το δυστύχημα.

Κλάψαμε… αλλά τώρα που στέρεψαν τα δάκρυα κι έχει μείνει μόνο η ελπίδα - που αν μη τι άλλο πεθαίνει πάντα τελευταία - όλοι ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο. Μία νέα αρχή, έναν καινούριο κόσμο, δικαιότερο και ασφαλέστερο. Έναν κόσμο που εμείς οι μαθητές οφείλουμε να αλλάξουμε. Δε θέλουμε άλλον ένα τοίχο που θα πει μία τέτοια ιστορία.»