Παιδιά ενός κατώτερου Θεού ή μιας κατώτερης των ευθυνών της, πολιτείας;

Άλλη μια νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε και στην πόλη μας και το αντικείμενο της συζήτησης πολλών γονιών δεν είναι ούτε τα σχολικά είδη ούτε οι απογευματινές δραστηριότητες των παιδιών μας αλλά η διαπίστωση ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν. Μεγαλώνουν φυσιολογικά όπως και όλα τα «άλλα» παιδιά αλλά ταυτόχρονα εντελώς διαφορετικά από τα «άλλα» παιδιά.

Για εμάς τους γονείς τους, η πορεία τους προς την ενηλικίωση συνεπάγεται μόνο αγωνία και πολλά, δυστυχώς αναπάντητα, ερωτήματα. Ο λόγος για τα παιδιά με αναπηρίες είτε βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, είτε με οποιαδήποτε άλλη νοητική, σωματική ή αισθητηριακή αναπηρία.

Πολλές οι εκκλήσεις που κατά καιρούς έχουμε απευθύνει στους αρμόδιους προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που προκύπτουν από τα τεράστια ελλείμματα της πόλης μας σε ό,τι αφορά στην πρόνοια και στη μέριμνα της για τα παιδιά με αναπηρίες. Για ακόμη μια φορά, δημόσια, ζητάμε απαντήσεις στα προφανή, απευθυνόμενοι προς:

Την κα. Ζαχαράκη, Υπουργό Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας
1. Ποια είναι η πρόνοια του Υπουργείου για τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών το απόγευμα;
2. Τι ακολουθεί το Εργαστήρι Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης; Επιστροφή και εγκλεισμός στα σπίτια τους, γεγονός που είναι επιζήμιο και μόνο, για την ψυχική ισορροπία των ίδιων αλλά και ολόκληρης της υπόλοιπης οικογένειας;
3. Αντιλαμβάνεστε την δυσβάσταχτη οικονομική επιβάρυνση που έχει η φροντίδα ενός ΑΜΕΑ παιδιού καθώς στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ο ένας γονιός αναγκάζεται να μείνει άνεργος προκειμένου να παράσχει στο παιδί του την απαιτούμενη φροντίδα, καλύπτοντας την απουσία της πολιτείας;
4. Γνωρίζετε τον αντίκτυπο που έχει η σχεδόν αποκλειστική φροντίδα του πάσχοντος παιδιού στα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας

Πόσο περισσότερο πρέπει να συνεχίζει να κλυδωνίζεται η οικογένεια για να θορυβηθείτε;

Τον κο. Σπανό, Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας
1. Η αναπηρία δεν είναι κάτι επετειακό που το θυμόμαστε 5 μέρες τον Μάιο καθώς συνοδεύει τον πάσχοντα αλλά και την οικογένειά του καθ’ όλη τη ζωή έως το θάνατό του. Απαιτούνται πολύ περισσότερες ενέργειες από κάποιες εκδηλώσεις , αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα.

2. Στις 20 Μαΐου του 2024 σας άκουσα να λέτε ότι η Περιφέρεια κατάφερε και απέσπασε σημαντικά κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί η καθημερινότητα μας δεν έχει βελτιωθεί ούτε στο ελάχιστο;
3. Αλήθεια γνωρίζετε τον αριθμό των ανθρώπων με αναπηρία στην Περιφέρεια όπου εκλεγήκατε;

Τον Δήμαρχο της πόλης μας, κ. Παπαϊωάννου
1. Ο Δήμος διαθέτει 300.000 € το χρόνο για την φροντίδα των αδέσποτων ζώων και ορθώς πράττει. Ποια είναι η εγκεκριμένη και πραγματική δαπάνη για την κάλυψη των αναγκών των ατόμων με αναπηρία που ζουν στην πόλη μας;

Πρόσφατα παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ για τις οικογένειες των θυμάτων από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ήρθα αντιμέτωπη αφενός με την τραγική συνθήκη που κάθε γονιός απεύχεται και ξορκίζει, να βιώσει την απώλεια του παιδιού του. Αφετέρου ήρθα ξανά αντιμέτωπη με την τραγικότητα της αγωνίας και του φόβου του γονιού με παιδί ΑΜΕΑ, ότι θα αφήσει πίσω του το παιδί του, σ αυτή την πολιτεία.

Και αναρωτήθηκα, ποιος θέλει να ζει σε μια πολιτεία που ενώ μπορεί, αδιαφορεί να προστατέψει τους πολίτες της; Ποιος θέλει να ζει σ΄αυτή την πολιτεία που είναι ανίκανη να διασφαλίσει σ ‘ένα παιδί που απλά κάνει ένα ταξίδι να φτάσει στον προορισμό του ή σ ’ένα άλλο να του διασφαλίσει με κάποιο τρόπο τη δυνατότητα να κάνει το δικό του “ταξίδι” ;

Μια μητέρα