«Ένα επικήδειο ευχαριστώ στο δάσκαλό μας»

''Αφιερωμένο στον καθηγητή μου Ν. Χαλεπλή που μου έμαθε να μην εφησυχάζω, να προβληματίζομαι και να σκέφτομαι πέρα από την πεπατημένη ''.

Αυτή την αλήθεια θα πω και σήμερα, στο αδυσώπητα σκληρό άκουσμα της είδησης της απώλειας ενός ανθρώπου οδοδείκτη στη ζωή πολλών μαθητών και πλέον πολλών πολιτών.
Την αλήθεια αυτής της αφιέρωσης θα την πω σήμερα και θα το επαναλαμβάνω με ευγνωμοσύνη μέχρι το τέλος της δικής μου πορείας. Την αλήθεια εξάλλου μας έμαθε να αρθρώνουμε με θάρρος σε όλα τα γραπτά μας πονήματα.

Το μόνο που ελπίζω να φανεί ως αχτίδα δικαίου μέσα σε αυτό το σκότος απελπιστικής αδικίας είναι να το(ν) δικαιώσω. Να το(ν) δικαιώσουμε. 'Όλοι εμείς οι μαθητές του. Με τον αγώνα μας να εκπληρώσουμε τα όνειρα μας. Αυτά τα "όνειρα" από το μετάξι της παιδικής μας ηλικίας. Τα όνειρα που μας επέτρεψε ο ίδιος να πλάσουμε μέσα στις τάξεις του. Τις τάξεις αυτές τις κατάμεστες με όμορφα συναισθήματα, με φως γνώσης και ήθους. Τα όνειρα αυτά μας επέτρεψε επίσης με τα εφόδια της διδασκαλίας του να τα τρέψουμε σε ύλη και να σταθούμε τυχεροί να τα βιώσουμε.

Αυτός ο αγώνας μας να ονειρευόμαστε κατόπιν προτροπής του, στιγμές όπως το σήμεραꞏ στιγμές δηλαδή που ανακαλύπτουμε τους δυστοπικούς κόσμους της τελικά άφευκτης και άλογης '' ειμαρμένης* "…

Σε αυτές τις στιγμές φαντάζει απαρηγόρητα μάταιο.
-''Για ποιον χτυπάει η καμπάνα " σήμερα ;
Χτυπά για έναν υποδειγματικό πατέρα, δάσκαλο, συνάνθρωπο.
Ο χτύπος της καμπάνας ένιωσα πως έκροξε "Death in my hometown''. Σαν το στίχο του αγαπημένου του τραγουδοποιού Bruce Springsteen.

Καλό ταξίδι, Δάσκαλε.

ΥΓ : ειμαρμένη και σαρδόνια ειρωνεία της. Σε πόσα αρχαία κείμενα που μεταφράζαμε μαζί του είχαμε συναντήσει την έννοια της μοίρας και της παντοδύναμης επικράτησης έναντι ακόμα και των θεών. Τελικά επικρατεί και έναντι του '' δίκαιου '' και για αυτό αιωνίως θα παραμείνει καταδικασμένο στην ορθολογική αοριστία.

Σουζάνα Μαρία Γεωργούση