Το τελευταίο αντίο στον αδικοχαμένο γιατρό του Νοσοκομείου Λαμίας Γιώργο Καρανίκα

χθες Κυριακή (20/10) σε κλίμα οδύνης στον Ιερό Ναό Αγίου Λαζάρου στο Κοιμητήριο «Κούκος» στον Βόλο, οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι και λοιποί συγγενείς είπαν το τελευταίο αντίο στον αδικοχαμένο γιατρό - χειρουργό του Νοσοκομείου Λαμίας, Γιώργο Καρανίκα, που έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα το μεσημέρι της Πέμπτης (17/10) επιστρέφοντας στο σπίτι του μετά από μια δύσκολη βάρδια.

Μέσα στα πολλά συγκινητικά μηνύματα, υπήρξε και μια ανάρτηση του συναδελφου του Διευθυντή των ΤΕΠ Βασίλη Μπακόλα, που περιγράφει ένα μεγάλο μέρος του χαρακτήρα του εκλιπόντος, καθώς ο Γιώργος Καρανίκας, δεν ήταν μόνο γιατρός αλλά και καλός άνθρωπος που ένιωθε την ανάγκη να βοηθά με τις γνώσεις του όποιον τις είχε ανάγκη.

«Πάνε 3-4 χρόνια ,δεν μπορώ να πω ακριβώς. Βλέπετε στην ηλικία μου η χρονομέτρηση δεν είναι και πολύ ακριβής .Ενα βράδυ στην εφημερία μου ,μπαίνοντας στο ασανσέρ ,έπεσα πάνω σ'ένα γιατρό που έκλαιγε με λυγμούς .Ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα : " Είμαι ο Μπακ... ,εσύ ποιός είσαι συνάδελφε " ; Μου είπε τ'όνομά του .Ρώτησα τί έπαθε και αν μπορώ να βοηθήσω .Δεν πολυκατάλαβα το πρόβλημα ,κάτι τον ενόχλησε στο τμήμα ,κάτι με 4 παιδιά .Την άλλη μέρα πήγα στην κλινική του όπου βρήκα έναν από τους διευθυντές : "Ρε καθήκια τι του κάνατε του ανθρώπου " ! " Τίποτα ,είναι ευσυγκίνητος .Καινούριος .Με γυναίκα και 4 παιδιά μακρυά " . " Και κλαίει ;Πως θα επιβιώσει " ; Μια χαρά επιβίωσε ,με τις ευαισθησίες του και την οικογένεια που τόσο νοιάζονταν στην Αθήνα . Πέρασε Covid ,έλλειψη ιατρών -χρόνια δύσκολα .Το σύστημα ήπιε κι αυτουνού το αίμα .Στην προτελευταία του εφημερία ήμασταν μαζί και κατά τα μεσάνυχτα τον " μάλωσα " κάπως άγρια : " Δεν θέλω να αντιμιλήσω κε Μπακ .ειδικά σε σας ".Αχ μωρέ ,κάποτε γίνομαι παράφορος και η ζωή με κάνει να μετανιώνω .Χθες η τελευταία του .Ολο το βράδυ όρθιος να αξιολογεί και να χειρουργεί τους 7 τραυματίες από τις φυλακες Δομοκού .Την επομένη συνέχισε δουλειά ( μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες ) .Παράλληλα είχε έρθει στο νοσοκομείο η μάνα του για μια προγραμματισμένη επέμβαση και η γυναίκα του για συνδρομή .Μπόρεσε να φύγει με την μηχανή του το μεσημέρι και ενας υπερήλικας με το αγροτικό του βγαίνοντας κάθετα στο δρόμο τον εκτίναξε στην ανυπαρξία .Ο Γιώργος δεν θα εκπληρώσει τον πόθο του να ανταμώσει με την φαμίλια του ,δεν θα ξανακλάψει στο ασανσέρ ,δεν θα ξαναξενυχτήσει στην δουλειά που αγαπάμε και μισούμε .Δεν θα του ξαναμιλήσω απότομα Αχ ρε Γιώργο .Θα μείνεις ένα ακόμα εικόνισμα στο δρόμο της ζωής μου όπου ,σαν κεράκι ,θα ακουμπήσω ενα σπάνιο δάκρυ από τα στεγνά μάτια μου.»